De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 11

[p. 231]

Aan mijne egade op haar verjaardag.
MDCCCXX.^*

't Is dan weêr in smart en lijden,

Dat ik uwen Jaardag groet!

Steeds gelijken zich de tijden,

Immer wisselt eb en vloed;

Maar een rust voor 't heilgraâg harte

Kent geene aard, geen menschlijk lot:

Alles is vervuld met smarte!

Geen genoegen, dan by God!

Ware 't vatbaar voor dit leven,

Wie waar zaliger dan wy?

Wy, wier boezems samenkleven,

Waren van zijn jammer vrij.

Wy die in elkander aâmen,

En, voor heel een wareld koel,

Hemelen in 't hart omvaâmen

Met een onverdeeld gevoel!

Mocht de tederste aller liefde

Ook voor 't aardsch geluk volstaan,

Ach, wat ware er dat ons griefde,

Hoe het lijf en huis mocht gaan!

Maar in deze lemen hutten,

En eer de eeuwige uchtend daagt,

Ons voor 't wareldsch leed te schutten,

Waar te veel van God gevraagd.

* Sprokkelingen, 79.

[p. 232]

 

Wel dan, Dierbre, laat ons lijden,

 

Wijl te lijden leven heet!

 

Wien toch kan ons hart benijden?

 

Waarvoor ruilden wy ons leed!

 

Zijn wy weêrzijds voor elkander

 

Niet een eindloos grooter schat,

 

Dan de wensch van Alexander

 

In een tweede wareld vat?

 

 

 

Ja, mijn Weêrhelft, dat wy lijden!

 

Maar, niet treuren onder 't leed!

 

Die den loop bestuurt der tijden

 

Is genadig, nimmer wreed.

 

Pijn en duizend lichaamskwalen

 

Zijn ook giften van dien God:

 

Laat ons Hem den dank betalen,

 

Niet weêrstrevig aan het lot!

 

 

 

Keer' dees stond gezegend weder

 

Die in U, my 't leven schonk!

 

Ze is mijn borst nog even teder

 

Als by d' eersten liefdelonk.

 

Als by d' eerste heilomarming

 

Die ons aan elkander bond,

 

Zegelblijk van Gods bescherming

 

Op dit ongestadig rond.

 

 

 

Leef, herleef dan, teêrgeliefde,

 

Ook waar pijn en onlust krenkt;

 

En vergeet het geen ons griefde,

 

Daar ons God ten hemel wenkt!

 

Laten wy elkander' leven,

 

En in onzer beider beeld

 

Met de harten samenkleven,

 

Door geen voorwerp ooit verdeeld!

 

 

 

1820.