De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

[p. 43]

't Gebed van Kleanthes.
Vrij nagevolgd.^*

ô Oorsprong der Natuur, der Goden God en Vader!

Alwijze! Oneindig God, des levens Bron en Ader!
Gy, Eenige Oppermacht, door 's Aardrijks kreitsen heen,
Met onderscheiden' naam van 't menschdom aangebeên!
Gy zijt het, dien ik eer', dien ik aanbidde en huldig'!
Ons-aller hart, ô God, is u zijn hulde schuldig!
Wy zijn uw kinders, door uw Godlijk woord geteeld;
Wy zijn de schaduw van uw wezen; wy, uw beeld:
En al wat adem haalt, door u bezield met leven,
Dringt ons, uw' grooten naam, ô Schepper, roem te geven.
Gezegend zij hy steeds! Van dankbaarheid doorgloed,
Wijdt zich mijn zwakke borst uw' lofzang, Bron van goed!
Gy, gy regeert het Al. Die ruimte zonder palen,
Die in zijn' wijden schoot onze Aarde rond ziet dwalen,
Dat juistgestemd geheel, uitvloeisel van uw kracht,
Ontfangt uw wet met vreugd, en siddert voor uw macht.
Uw adem zweeft daar door, als 't bloed in dierlijke aderen;
Geeft aan den stofklomp groei; beweging, aan zijn raderen;
En 't schittrend bliksemvuur in uw geduchte hand
Voert uwe ontzachtbre wraak in 's booswichts ingewand.
't Toekomstige en 't voorleên staan tevens voor uwe oogen.
Waar zijt ge? Op de Aarde en Zee, in Lucht en Hemelbogen,
Alöm vervult ge 't al. Uw zichtbre Majesteit
Is voor 't geschapen oog door alles uitgebreid.
Wat is, het is van u. - Onze onvolkomenheden
Alleen, ons onverstand, ons dwaas ontwerpensmeden,
En welke strafbre zucht in 's menschen boezem gloeit,

* Verspreide Gedichten I, 91.

[p. 44]

 

Zijn niet van u, mijn God! uit u niet voortgevloeid. -

 

Van u is de orde ontstaan in 's baierts woest gevaarte,

 

En, elk zijn plaats gesteld naar eisch van zijn geäartte.

 

Door u staan 't goede en 't kwade in 't stoorloos evenwicht,

 

Dat door 't volmaaktst akkoord de beste wareld sticht.

 

De mensch, in 't hart verdwaasd, ziet valsche schijnsels glimmen,

 

Tast gretig toe naar 't goed, en grijpt slechts ijdle schimmen.

 

Uw woord-alleen, uw woord, 't waarachtig Hemellicht,

 

Toont naar 't geluk den weg, die voor hem open ligt.

 

Maar de een ligt vast in d'arm der vadzigheid verzonken,

 

En de ander is van 't gift der vuige wellust dronken;

 

Een derde vlamt in 't hart op aanzien of gezag,

 

Of hongert uit naar 't goud, dat niet verzaden mag.

 

Gy, Godheid, die my hoort! tot u hef ik mijn handen,

 

Die Vader zijt van 't licht, en donders doet ontbranden!

 

Ai! delg Gy 't misdrijf en de dwaling uit van de aard!

 

Verbrijzel 't zinlijk juk, dat onze ziel bezwaart!

 

Spreek! toon d' onwetenden, den dwazen stervelingen

 

Een' straal van 't grootsch ontwerp, door hen niet door te dringen,

 

En worde in aller hart, gestemd op éénen toon,

 

Één zelfde, één zuivre hulde uw godheid aangeboôn!

 

Een hulde, uw weldaân waard, zoo iets haar op kan wegen,

 

En, tot uw Heiligheid geheiligd opgestegen!

 

Bezieler van 't Heelal, die d' adem gaaft aan 't stof!

 

Dat al wat is, vereene in uw' gerechten lof!

 

Dat Aarde en Hemelkreits hunn' Lofzang samenmengelen!

 

Dit, dit 's der menschen plicht! de zaligheid der Engelen!

 

 

 

1794.

 

 

 

By gebrek van 't oorspronklijk,
de vertaling van de Bougainville
gevolgd.