De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

[p. 107]

Echte liefde.
Zangstukjen.^*

Uit verscheiden bron ontsproten.

Doch vereenigd saamgevloten

Tot een onverdeelbaar vocht,

Vloeien, stroomen, kronklen, zwieren,

Twee rivieren

In gemeenen loop en bocht.

Maar in dit vereenigd vlieten,

Daar zy door 't gebergte schieten,

Deelt een rots heur stroom in twee:

Zijn ze nu niet afgescheiden?

Neen, geen druppel stort in zee,

Of hy is een deel van beiden,

En voert beider wezen meê.

Laat geweld hun loop versteuren!

Laat het bed en oevers scheuren!

Eenmaal werden zy tot een.

Waar zy de armen henen strekken,

Waar zy trekken,

Lot en wezen blijft gemeen.

Zoo, zoo zijt gy, Echtelingen,

Wie de ware gloed doordringen,

Wie hy samensmelten mocht!

Niets dat u van één kan rukken,

Tot eene enkle ziel gewrocht!

Valt de Wareld ook in stukken,

Eeuwig blijft gy saamverknocht.

1803.

* Poëzy II, 156.