De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 13

Op een party huilende lijkzangers
onzes tijds.^*

Rekels, laat den doode slapen!

Waarom toch zijn vredige asch

Met uw nagels los te schrapen

In dat valsche Luitgekras?

Of, wat meent gy, zoo zijne ooren

In den donkren kelderkuil

Dat vervloekt geraaskal hooren

Van uw jankend hondsgehuil,

Dat hy niet, van spijt aan 't branden,

Om zal keeren in de kist?

* Krekelzangen I, 185.

[p. 289]

 

Ja, niet knarsen met de tanden

 

Of zijn grafsteen wierd bepist?

 

Wat vermoeide kan dat velen

 

Als hy 't hoofd te rusten leit,

 

Dat een Hel van schorre kelen

 

Hem den kop aan flarden schreit?

 

'k Las wel eens van 't klokkenluiden,

 

Dat het dooden nog verkwikt;

 

Maar wie zal my dit beduiden

 

Als een slootvorsch rikkikkikt?

 

En nog had ik aan mijn ooren

 

Heel een Kikkerregiment

 

Liever dan dien deun te hooren

 

Dien gy ons voor Dichtkunst vent.

 

Mag men dan den geest niet geven

 

Zonder dat gy vaerzen lijmt?

 

Dan is 't raadzaamst, maar te leven

 

Tot gy eerst hebt uitgerijmd.

 

'k Moet bekennen, lieve Vrinden,

 

't Zijn thands dagen van geweld:

 

Om een oogwenk rust te vinden

 

Is het jammerlijk gesteld.

 

Hier, hier roept men u te wapen;

 

Daar, om Kiezers voor het land:

 

Ongestoord mag niemand slapen,

 

Zelfs niet eens by remplacant.

 

Ja, wie stilte mag verlangen,

 

Vindt haar ook niet meer in 't graf,

 

Zoo als 't dreunt van Lijkgezangen;

 

Zien wy des dien stormbui af!

 

Ja, om veilig heen te trekken

 

(Nemen wy dit vast besluit!)

 

Moeten al die Rijmlaargekken

 

Ons naar 't knekelhuis voor uit.

 

 

 

* * *

 

 

 

Maar een stroom van Lofreênsprekers,

 

Prozaïsten, zonder tal,

[p. 290]

 

Zijn dat minder hersenbrekers

 

Als men eenmaal rusten zal?

 

Ook die snaken doen zich hooren!

 

Telkens weêr een nieuw begin!

 

Zeker, 't best waar, nooit geboren;

 

Doch - hier slaapt men wel by in.

 

 

 

1821.