De dichtwerken van Bilderdijk. Deel 14

[p. 42]

Godsdienstverval.
(Na Cowper gevolgd.)^*

Wanneer een Volk in zonden moet vergaan,
Vangt in de Kerk de zielsmelaatsheid aan.
De Priester, die de zuivre heilfontein
Bewaken moet en houden 't water rein,
Slaapt zorgloos voort en voedt geen achterdocht,
Daar 't snoodst venijn zich mengt aan 't heilig vocht,
Of stort er soms uit dartlen wrevelzin
By vreemd vergift zijn eigen dwaling in.
Het schaapjen drinkt, op 's Herders trouw gerust,
De onzuivre bron met argelooze lust,
En zwelgt den smet in zijne onwetendheid,
Die heel de kooi het wis verderf bereidt.
Dan wordt de stem der Waarheid stout verstikt,
't Beangst gemoed in 't duivlennet verstrikt;
Dan wordt het woord, dan de indruk van een God,
Dan wordt Geloof, Verzoening, elk ten spot;
De wortel-zelf waar alle deugd uit groeit,
Wordt in de borst door moedwil uitgeroeid.
Genade wordt by rijp en groen veracht,
Aan eigenwil het wierook toegebracht,
Het eeuwig heil verknocht aan eigen deugd,
En 't kankrend kwaad gezaaid in 't hart der jeugd,
Daar 't ongeloof met dweepzucht samensmelt,
En de eerdienst voor een bloot spektakel geldt,
De Waarheid heeft noch vriend noch aanhang meer;
Maar ieder knielt op 't Veld-kommando neêr.
De mommery van uiterlijk gebaar
Neemt in de kerk de plaats van Godsdienst waar.
En, waar de stem van 't Euangelie klonk,

* Nieuwe Oprakeling, 47.

[p. 43]

 

Is 't predik-ampt een laffe redepronk,

 

Genootschapsfeest, waarnaar het volkjen loopt

 

Als naar den man die orviaat verkoopt.

 

 

 

* * *

 

 

 

Zie daar een schets. Verhoed, ô God, verhoed

 

Dat ze ooit by ons bewaarheid worden moet!

 

 

 

1824.