Imitaasjelear

[p. 4]

Foar Marleen

[p. 5]

Earste part
In reade trui
Njoggentjinhûndert njoggenensantich

[p. 7]

1

It hie simmerfakânsje west en de roasters moasten ophelle wurde. De studinten rûnen yn fakânsjeklean oer de lange gongen en begroeten inoar optein en praten, omdat dat sa hearde, fûterjend oer de nije roasters. Dosinten, dy't frege wiene om al op dizze earste dei harren plicht te dwaan, lieten neat merke fan 'e fakânsje dy't foarby wie; der soe wer gewoan fierder gien wurde, in nij kursusjier.

Anke passearre as ien fan de lêsten de taffeltsjes mei leararen derachter en hie foar elk wol in glimke oer. Sa ferfelend fûn se de skoalle net, se hie der sels wol wer sin oan om tusken har klassegenoaten yn te sitten. Doe't se har roaster beseach, ûntdiek se dat se op tiisdei nei de praktykskoalle moast. Dan soe it hiele wykein tenei wol bedoarn wurde troch sa'n mislike dei oan 't begjin fan 'e wike.

Se rûn nei bûten ta en liet de tas mei de nije boeken achter by de kapstokken. Guon fan har klasse sieten mei de rêch tsjin de muorre yn de sinne. Gonda en Hilly stiene mei inoar te praten, it roaster gie op en del yn 'e hannen.

‘Hoi Anke!’ sei Gonda optein. Se hiene de ôfrûne wike al in pear kear skille, dus de fakânsjeferhalen wiene al útwiksele.

‘Hoi,’ sei Anke en lake nei Hilly. Dy wie hielendal yn beslach nommen troch it lesroaster.

‘Hast it sjoen?’ frege se ferûntweardige.

‘Ja, freedtemiddei frij en tiisdei nei de praktykskoalle.

Dat lêste hie om my net hoegd.’

Gonda, dy't it lesjaan yn 'e fingers hie, seach Anke ûnnoazel oan, mar Hilly wiisde Anke op it feit dat der

[p. 8]

ferline jier fiif earste klassen west hiene en dat der no fjouwer klassen fan makke wiene. Se seach nei de rest fan harren klasse. Dy lju sieten dêr sa noflik wille te meitsjen en it like der net op dat ien of oare oermacht harren útinoar skuorre koe.

Mar Gonda wist hokker klasse it belije soe. Harres net. 1B fan ferline jier, de leararen hiene dat in drege klasse fûn. Anke fielde har tefredenheid fan de moarns werom kommen, krige al begrutsjen mei 1B. Harren klasse hie ommers ek de maklikste west, hie Donkersloot dat sels net sein?

‘Mar we krije der wol twa by,’ die Hilly noch te witten en Anke sei dat se dan mar hope dat dy twa de sfear yn de klasse goed hâlde soene en de oare twa knikten wakker.

‘Geane jimme mei de stêd yn? Eefkes kofje helje by “De Herberg”?’ frege Gonda.

‘Noch eventsjes by de oaren sjen,’ sei Anke en rûn op Joop ta, dy't by in pear fan de klasse siet.

‘Ha Anke, hoe is it mei dy?’ rôp Kees van Bergen. Se fielde dat se in kaam krige en sei dat it goed mei har gie. Hy wie in freon fan Joop en hie hiele bolle eagen. Syn grapkes wiene synysk en it wie har in riedsel hoe't dy jonge sa populêr wêze koe. Se wist net sa goed wat se fierder sizze soe en kearde har wer nei Joop:

‘Ik sil wer mei dy nei de praktykskoalle, hast dat al sjoen?’

‘Ja, Ank! We sille se dêr wol ris wat sjen litte, hen?’

De sinne skynde harren no allegearre yn 't gesicht en guon smookten genietsjend. Anke, ek mei de rêch tsjin de muorre oan, hie de simmerrok wat oplutsen, har brune skonken rjochtút. Se die de eagen ticht. Neist har fielde se it stal fan Joop, betroud, troch al dy

[p. 9]

kearen praktyk ferline jier. Se fielde no al wer de sfear dy't der wie yn it skoallegebou, op it tiidstip dat de bern deryn stoarmje soene. Se hâlde der net fan en wie bliid dat Joop mei har gean soe nei wer in frjemde skoalle. Joke Kentink hearde se boppe alles út. Nuver dat minsken nea feroaren. Faaks soe Joke op har fjirtichste noch sa roppe en raze, tocht se. Kees hearde se laitsjen. Se die de eagen krekt wer op doe't se Gonda sizzen hearde dat se no wol meikomme moast en it oars net mear hoegde. Muoisum gie se oerein.

Op 'e weromreis yn 'e trein geniete se fan 'e grienens fan 'e bosken en de greiden en de trije doarpen der tuskenyn. Wat wie it fijn om al dy bekende minsken wer te sjen. Soks hie se op 'e middelbere skoalle noait hân. Dêr hie se beoardiele west op har achternamme; se wie de dochter fan de learaar Dútsk dy't de namme hie o sa swier op 'e hân te wêzen.

Dat se nei dizze Pedagogyske Akadeemje gie, dy't wol fjirtich kilometer fierder fan har hûs stie, hie in útmakke saak west: Dizze wie kristlik en dy yn har eigen wenplak net. Anke, dy't al fiif jier ûnderwizeres wurde woe, hie it wol goed west om de minsken, dêr't se al jierren mei op skoalle gien hie, noait wer te sjen. En de skoalle yn it plak Achterlo hie har ferromming jûn. Se koe dêr op 'e nij begjinne, gjinien wist wa't har heit wie en fan poer lok wie se krekt wat spontaner en bretaler wurden en se hie har opnommen field yn in nije groep.

De kûpee mei de werkenbere hollen út 'e ruten, wie de achterste fan it treinstel dat in wike letter it stasjon fan har wenplak yn ried. Kertier oer njoggenen koe se

[p. 10]

yn de trein stappe, dêr't de oaren al in healoere yn sieten. Want it doel wie Nijmegen, de Hillige Lânstifting. Foar godstsjinst. De dosint foar dit fak hie dizze reis yn de earste wike fan it kursusjier regele en it útsje wie der by de studinten wakker ynfallen, mear om 'e wille as om it doel.

Anke fûn in plak neist Hilly.

‘Binne we der allegearre?’ frege se en draaide de holle alle kanten op.

‘Martin is der net,’ sei Gonda, mar dat koe gjinien slim fine. Martin die noait earne oan mei.

Se droech har brune simmerjaske, dat se mar ien wike moai fûn hie en no fierder mar oan hie omt der neat oars op siet - har mem seach har oankommen as se no wer in nijenien hawwe woe - mar se die it fuortdaliks út en goaide it boppe har yn it bagaazjerak. Yn it gongpaad strûsden Margreet en Loes foarby. Dy beide hiene in reade trui oan. Ja, dat hie ommers ek wol kinnen, dan hie se der folle ûnferskilliger útsjoen as mei sa'n offisjele jas. Se seach de beide fammen dy't nei de smookkûpee rûnen. Kees soe dêr ek wol stean.

‘Hast al lesjûn?’ frege se Gonda, dy't al mei de earste apel dwaande wie en Gonda knikte mei de mûle fol.