Imitaasjelear

[p. 128]

2

Njoggentjinhûnderttachtich

It sykjen nei in keamer yn it plak Achterlo foel har net ta. Se hie der gjin weet fan wêr't se om tinke moast as se sels nei in hûsbaas, nei it skiljen op in advertinsje, stapte. Meastal gie Margreet mei en die praktyske fragen oer gasferbrûk en frije opgong dêr't se út harsels noait opkommen wie.

It skoallejier wie hast te'n ein en it wie de fraach oft se oergean soe nei it tredde jier. Se learde amper har tintamens en de sifers dy't by de praktykskoalle weikamen, wiisden net al te bêst. It soe der noch om spanne. Margreet sei har no en dan dat sysels leare moast en dan wie Anke ek wol ris oer in pear siden gear, mar jûns sieten se gauris te praten. Margreet like de learstof gau opnimme te kinnen. It hie har niget ek wol; se soe oer in jier nei Amsterdam om dêr psychology te studearjen. Anke liet de earen dêr ek wol nei hingje, mar meastal koe it har net folle skele wat der letter barre soe. It ûnderwiis yn like har lykwols neat.

Op 'e dei dat se middeis nei in keamer yn in bûtenwyk west hiene, lei der in brief foar har, fan har heit en mem. Heit skreaû, dat alles omtrint de jildsaken regele wie. ‘Der hat dus immen by ús thús west om te sjen hoe min as it der wie,’ sei se, opsjend fan it brief, tsjin Margreet dy'tyn 'e keuken stie te skarreljen. ‘Tsjee!’ sei Margreet, ‘dan sil jim heit wol kleare taal sprutsen hawwe as sy dy net ienris mear hoegden te hearen.’ ‘Ik fiel my gewoan ferballe.’

Margreet lake en sei dat har kalvinistyske opfieding it doel net mist hie.

‘Nee,’ sei se en doe gie de skille, ûnder by de doar. Margreet hong earst ta it rút út, om te sjen wa't it wie en sei doe dat it Loes wie. Se gie de keamer út, om oan it tou te lûken. Anke

[p. 129]

hearde it laitsjen fan Loes by de treppen op kliuwen. Se ferskikte wat op 'e kessens, fielde har ûngemaklik. Loes hie hjir in hiel skoft net west. Margreet en Loes wiene de lêste tiden net mear sa folle by inoar en Loes sei hàr de tiid fan 'e dei net mear. Se die it brief yn it kefert.

Margreet en Loes kamen deryn. Margreet die drok en Loes liet har stadich yn 'e stoel sakje. ‘Loes freget oft we jûn mei har geane, nei “The Red Cow”,’ sei Margreet en seach har oan. ‘Geane jimme mar,’ sei se, ‘ik sil einliks ris wat dwaan oan myn lêslist foar psychology.’

‘Hast dêr dan noch neat oan dien?’ frege Loes en helle heechút: ‘Jémich!’

‘Nee,’ sei se. ‘Mar dat hat syn reden fansels ek wol.’

Loes seach gau nei Margreet en doe wer nei har. ‘Hoe no?’ ‘Ik moat in keamer hawwe, want ik wenje net mear thús.’ ‘Soa,’ sei Loes en se miende der al wat fan ôfgeunst yn te hearen. ‘No, dat is mar moai foar dy.’

‘Okee,’ sei Margreet, ‘ik helje dy jûn wol op, Loes. Anke en ik moatte no earst ite. We hawwe te min iten, oarst koest wol meiïte, fansels.’

‘O, nee,’ sei Loes, ‘ik moat no ek nei hûs ta, want ús mem hat it iten al ree, tink ik.’ En doe wipte se de doar alwer út.

Under it iten sei Margreet dat se der benijd nei wie, hoe't de jûn ferrrinne soe mei Loes. Anke sei net safolle. It wie har allike folle wat Margreet jûn dwaan soe, it brief siet har goed dwars. Doe't op 'e lêsten de doar achter Margreet yn it slot foel, rûn se de trep ôf nei ûnderen nei de tillefoan. Se skille Durk. Se hie der ferlet fan te witten dat se bûten Margreet om, ek oare kunde hie.

Durk stie al wat fersteld, fernaam se wol, fan it relaas dat se him die oer har eksodus, lykas se it sels mei in grapke besocht te beskriuwen. Se murk, dat er wat mei har skiljen oan wie, mar Durk hie de iennichste fan de praatgroep west, dy't se yn

[p. 130]

betrouwen nommen hie, dat in ein meitsje oan it petear die se fuort net. De lju fan 'e praatgroep soene dochs ek wol witte wolle, wêr't se al dy jûnen bleaun wie. Al hie se gjinien nei dat wykein yn Gythoarn wer sjoen.

Durk sei dat it him net aardich talike om yn har fuotleasten te stean en soks wie dochs wol goed om te hearen. It gehiel waard der wat helthaftiger fan en soks hie se just ferlet fan. Mar ek sei Durk dat it midsieuske tastannen wiene en dat stiek wer. Gonda hie okkerdeis ek soks sein. Har heit-en-dy wiene âlderwetsk, mar it wie genôch as se dat sels sei. Oaren wiene der om har ferhaal te hearen en net om befêstigings te jaan. Mar dat soe se Durk net útlizze kinne. En hoe siet dat dan mei Margreet? frege se har ûnder it praten mei Durk ôf.

Doe't Durk fernaam, dat se in keamer socht, die er har de namme troch fan in freon fan him, dy't er nea seach, sa't er sei, mar dêr't er fan wist dat dy romte ferhiere woe. ‘Moatst mar ris sjen. Mar it is wol in nuvere apostel, hear. It is in keunstskilder en hy wennet mear yn it ateljee as yn 'e hûs en no wol er dy wenromte ferhiere om't er oan 'e reapsein sit.’ Mar de holle stie har net nei nije wenromte, se wist net ienris mear oft se noch wol allinne wenje woe. Se makke in ein oan it petear mei de meidieling dat er har mar gauris opsykje moast foar in bakje kofje en naam dêrnei in buorrel en it boek en gie dêr mei op 'e kessens fan har ymprovisearre bêd lizzen. It lêzen kaam neat fan. As fansels dripten de triennen har by de sliepen lâns nei ûnderen. God, wat wie se allinne. Hoe soe it no fierder komme? It wie noch mar in pear moannen lyn dat se noch yn noed sitten hie oer har hâlden en dragen yn de klasse en dat se bliid west hie mei Margreet har freonskip, omdat dy har wolris in bettere reputaasje jaan kinnen hie. No hie se al yn gjin wiken mear neitocht oer har hâlding. It iennichste wat se no by de ein hie, wie it sykjen fan in goedkeape keamer en it hawwen fan fertriet omdat se troch har heit en mem net mear as dochter beskôge

[p. 131]

waard. ‘Emosjoneel ôfstân dwaan,’ sa hie heit it neamdyn it brief fan hjoed.

Wat langer at it lyn wie, wat mear dat se beseft hie dat dit har allegear fiersten te bot gien wie. Hie se net leaver noch in healjier yn 'e hûs wenne en tsierd mei heit en mem oer allerhanne saken? Se leaude no fan al. Dan hie se har earne tsjin ôf sette kinnen. No wie it te betiid bard. Se wie leaver út harsels fuortrûn, mar dan op in tiid, dat it har útkaam. Wat hie har âlden beweegd om sa gau de hope op te jaan en har mar oan 'e dyk te setten? Hiene se no sa benaud west foar de duvelske praktiken, dy't sy yn 'e hûs bringe soe?