Imitaasjelear

[p. 133]

4

Njoggentjinhûndert ienentachtich

Doe't Anke yn july it feest fierde dat se slagge wie foar har akte, wenne se al in jier yn it hûs fan Hans K. It wie in hite simmer en mei klamme, waarme hannen hie se de lêste dagen de ferslaggen tikke. Yn in fleurige wikkelrok, ien dy't Margreet net mear droech mar dy't sy hiel moai fûn, hie se de lêste tintamens mûnling ôflein. Opfiedkunde hie se in striid foar leverje moatten. It tintamen waard beleane mei in krekt foldwaande sifer.

Margreet wie der al in pear dagen earder troch kommen, wat foar Anke ynhâlden hie, dat se net te lang op it eksamenfeest fan Margreet wêze koe. Dat hie se ek net botte slim fûn, want Margreet wie yn de lêste dagen fan juny alhiel yn 'e besnijing fan Jan Kees, in jonge út 'e parallelklasse. It wie in wat fine jonge, mei brune eagen dy't Anke seinen dat er al hiel wat mear meimakke hie as de trije jier Pedagogyske Akadeemje. Mar ek wol sympatyk, fûn se. Hy wie altyd yn it wyt klaaid en droech dêr, nei de earste nacht dat er by Margreet sliept hie, har swarte jaske oerhinne.

Margreet wie der aardich ôf, seach se wol. Op de frjemdste tiden kuiere Margreet mei him troch de stêd en troch it park mei de memmen, de bern en de eintsjes. En geregeldwei fûn Anke Jan Kees achter de typmesine, as se eefkes by Margreet oangie om wat te lienen, in kopy fan in artikel of in boek. Margreet en sy wennen ticht by inoar en se sieten gauris oan 'e kofje. Sels yn dizze eksamentiid giene der hiel wat oerkes mei hinne.

Margreet slagge mei de ferwachte glâns. Anke en Jan Kees slaggen trije dagen letter, op deselde dei, mei seizen en sânen. Doe stie Margreet op 'e gong te wachtsjen oant se út 'e dosintekeamer kaam en neitiid sprong se fan Anke nei Jan Kees. Anke gûlde yn 'e ketoenene trui fan Margreet, doe't Jan Kees syn âl-

[p. 134]

den skille om it nijs troch te dwaan.

Trijerisom giene se nei ‘De Herberg’. Achter harren oan kamen Gonda, Joop, Hilly en Kees.

‘Wat hasto foar broek oan? frege Anke ferwûndere, doe't se de skonken fan Margreet yn in wite learen broek ûntdiek. ‘Fynst dat moai? Lear?’

‘Ja,’ sei Margreet, ‘do net?’

‘Ik bin der net wei fan. Men moat der fan hâlde.’

‘Sa is't,’ sei Margreet. En doe, hoeden: ‘Ik haw 'm jatten.’

‘Nee...’

Jan Kees seach ek raar op en woe witte wêrwei.

‘By “Range Road”. It gie mei gemak.’ Margreet rûn mei de noas yn 'e wyn en Jan Kees lake. Anke rûn deroer te prakkesearjen. ‘Wêrom dochst soks?’

‘No, ik wie slij nei dy broek en ik kin him net betelje. It is dochs myn skuld net, dat ik der gjin jild foar haw?’

‘Datst it doarst,’ suchte se, mar Margreet en Jan Kees hiene it al oer wat oars.

By ‘De Herberg’ stiene de stuollen bûten, achter de saak op it stikje beton dat ynboud wie tusken de huzen. Se gie der achteroer yn 'e sinne sitten. Jan Kees en Margreet hearde se de lêste tentamens besprekken. Margreet soe nei Amsterdam. Moast se heit en mem no wol of net tynge dwaan fan it feit dat se slagge wie? Nije wike mar ris. Dan koe se ek al berjocht hawwe fan dy skoalle út Mardum yn Fryslân. Mei de eagen ticht harke se nei de lûden om har hinne. It wie as hie de sinne ien striel foar har ornearre. De bantsjes fan har topke die se by de skouders del. De rok die se in ein boppe de knibbels. Se wist Kees en syn konsorten yn 'e buert. Kees moast ivich spyt krije as er har hjir sa sitten seach, genietsjend yn 'e sinne en mei in glês wyn yn 'e hân. Fan al dat learen op it platte dak yn 'e sinne wie se moai brún wurden en dat misstie har net, likemin as it hier dat wat ferblikke wie troch de sinne. Se hie it de lêste moannen

[p. 135]

net mear ôfknippe litten en it hong no fier oer de skouders. It soe net lang mear duorje, dan hie se einlings hiel lang hier. As se dan ek noch wat meagerder waard wie it hielendal klear.

Kees wie net troch it eksamen kommen. Der fiersten te min oan dien, dat wist in elk. Se hearde no Kees syn lûd tusken al dy oare rûzige stimmen út. Hy rôp dat se him pakt hiene. Hy hie dan wol noait op de les west, mar hy hie de stof àl kennen, sei er. Se hearde Gonda en Hilly no ek eameljen dat Kees grut gelyk hie. Se hiene it oer bernich behannele wurden.

‘Hee,’ tocht se, it koe har net mear safolle skele dat Kees dêr siet Se fielde gjin spyt oer it feit dat se him net mear sjen soe. Hy rêde him mar. Of oars mar net. Mar sy koe skoan libje sûnder syn gesicht en sûnder syn stim. En ek wol sûnder dy kroltsjes yn 'e nekke. Se rjochte de rêch en die de eagen op. Se krige it wynglês en naam in fikse swolch. Margreet en Jan Kees wiene der net mear, sa't it skynde wiene se it kafee yngien. No seach se Kees en Gonda, dy't har kant opseagen, lyk yn it gesicht. Se die it hier achter de earen. De skouderbantsjes liet se sa sitte. Kees en sy hâlden it each op inoar.

It ôfrûne jier hie der altyd in hiel part fan har ornearre west foar Kees. Hy hie der hast noait west en se hie alle oantekeningen altyd lêsber skreaun foar it gefal dat er har der om freegje soe. No't se op keamers wenne, soe se wol boeiender foar him wêze, mear yn alle gefallen as op it pynlike momint it jier derfoar. Mar der wie neat bard. Kees hie har noait om oantekeningen frege en tusken harren beiden hie neat mear west. Mar altyd hie se dy swiere stien meitôge. As Kees der àl west hie, hie se altyd wat fan slach west, hie se fuort mei kâlde hanne omrûn. Dan hie se miend dat elk nei har seach. En soe dy stien dan no raand wêze yn dy iene sinnestriel?

Se gie oerein. Se moast by it taffeltsje lâns fan har klassegenoaten dy't se it lêste jier mijd hie, om in nij glês wyn te heljen. Yn it foarbygean hie se inkeld eefkes glimke. Se koe no boppe

[p. 136]

harren stean gean. Kees kaam achter har oan, fielde se en se hearde dat er krekt in rûntsje jaan soe. Mei har beiden stiene se oan de bar. Se kearde har nei him ta.

‘It is oer,’ sei se.

‘Wat..., wat?’ frege er, earst ferheard en doe nijsgjirrich.

‘Myn gefoelens foar dy.’

‘O.’ Hy wie feralterearre, seach se. Doe sei er: ‘No, dat is moai.’

Dy grutte, net moaie eagen ûnder dat ljochte hier seagen har o sa ferwûndere oan. Hie se wat frjemds sein? Meskjin wol. Men koe fansels net samar, sûnder dat immen derop siet te wachtsjen, oer jins gefoelens begjinne te praten. Margreet soe soks fêst net dwaan.

‘'k Woe it dy dòchs sizze,’ sei se wat lûd.

‘Bêst, hear,’ sei er en rûn doe mei in tsjinblêd fol pilskes nei de oaren ta.