Imitaasjelear

[p. 171]

11

De oare jûns is it freedtejûn en mei in streekje each-potlead ûnder de eagen sit ik yn ‘De drie Ruiters’ yn Harns, dêr't ik twa jier lyn foar it lêst west haw. Yn Ljouwert is gjin ien kafee dêr't ik op it stuit wêze wolle soe. Ik haw der gjin ferlet fan om âlde kunde te treffen, út de tiid dat ik dêr geregeldwei kaam. Der is hjir net folle oan en ik bin de iennichste frou oant no ta. It hat krekt tolve oere west, eins soe ik nei hûs gean moatte, mar ik bin sawat fêstlime oan dizze barkruk. As men te betiid nei hûs giet, kin der nei dy tiid noch in soad barre. Men wit mar net wa't der noch yn komme kin en as ik no fuort gean, bin ik der hielendal wis fan dat dit in mislearre jûn is. Noch mar in reade wyn dus.

Alle kearen dat de doar iepengiet, draai ik de holle om om te sjen wa't der yn komt, ik kin der neat oan dwaan. Ik kaam mei Arjen wolris yn Harns, as we ús nocht hiene fan 'e kafees yn Ljouwert. Dan pakten we de auto en rieden nei Harns. Wy sieten lykwols noait yn ‘De drie Ruiters’, want dat haw ik altyd tsjinhâlden al woe Arjen hjir altyd wol hinne.

De man mei it swarte hier en de tsjûke wynbrauwen dy't achter de bar stiet, set in oar glês wyn foar my del, neist myn eigen. ‘Fan dy jonges, dêre.’ Ik sjoch de kant út, dy't er oantsjut en trije jonges sjogge my gnyskjend oan. Wat binne dy fan doel? Der sit gjinien by, dy't my wat taliket; se binne alle trije wat lyts fan stik, as ik sa in roai dwaan kin. Oan it praat te hearen, komme se út 'e doarpen hjir om Harns hinne wei.

‘Tankewol,’ sis ik en lichtsje it glês in eintsje. It filtsje klibbet der oan en falt dan. De jonges laitsje. ‘Proast

[p. 172]

hen!’ Aansen sille se dizze kant wol út komme. Foar dy tiid moat ik hjir wei. Om net harren kant út te sjen, tekenje ik mei de pinne, dy't ik út it taske krigen haw, wat figuerkes op it filtsje. Dêrnei meitsje ik in A op 'e achterkant fan it filtsje, dêr't gjin reklame foar it biermerk op stiet. Ik tekenje der perspektyf by. It bylket wol aardich. As ik hjir no wei gie, en Arjen kaam hjir, samar, yn ‘De drie Ruiters’, soe er dan ek witte dat ik hjir west haw? Ien sa'n letter seit fansels neat.

Ik set der de N fan Nauta by. Sa moat it wol dúdlik wêze. Fierôf hear ik dat de trije jonges wat roppe mar ik kin it net ferstean. As er hjir sitte soe, soe er tinke: Hee, dat binne myn inisjalen. Mar dan wit er noch net dat ik se hjir foar him tekene haw. Der soe eins in lyts rigeltsje by moatte. Wat luftichs en humoristysks en typysks fan my, mar ik kin der net sa gau opkomme. Der is neat oan om yn ien sin te skriuwen oan ien dy't my net mear sjen wol. Foardat ik ôfrekkenje, set ik der noch gau op: Do ek hjir? Anke. As ik de jas oandoch, binne de trije doarpsjonges ien en al each. As se no aansen mar net fuortendaliks op dat filtsje ôffleane...

Yn 'e auto riid ik mei hûnderttweintich de dyk nei Ljouwert del en yn 'e stêd nim ik de rûnwei sadat ik by syn hûs lânsride kin. Alles is dêr tsjuster. It hert bûnzet my. Hy is der net. Hy kin oeral wêze en hy is hjir net. Hy mei oeral wêze. Earne praat er, earne laket er. Meskjin leit er wol earne op bêd. Meskjin is er al ûnderweis nei Harns. Ik skeakelje en riid werom nei Mardum.

Nachts wurd ik kertier foar fiven wekker út in dream. It gie oer Arjen. Hy fertelde my dat er der spyt fan hie

[p. 173]

en dat er it net sizze doarst, mar eins woe er werom nei my ta. Hy woe wer by my wêze en woe sels mei my yn ien hûs wenje. Dat lêste is al frjemd, want dêroer hawwe we net folle praat. Hy woe net yn Mardum wenje en ik net yn Ljouwert.

De werklikheid is hurd. Bûten is it tsjuster en der is neat dat derop wiist dat dit dreamen gjin ûnsin is. Ik sliep allinnich en foarearst sil dat sa bliuwe. Ik moat oan it filtsje yn Harns tinke. Soks jout fansels neat, hat gjin inkel effekt. It libben is op 't lêst gjin film. En dêrby komt dat Arjen noait yn Harns is. In brief soe mear fertuten dwaan. Mar ik bin bang, dat er it werom stjoert, sûnder te lêzen.

Dochs moat ik nochris mei him prate. En, no't ik him yn de dream sa tichteby sjoen haw, wol ik him ek sa graach wer sjen. Wêrom soe er dochs wolle, dat wy inoar net mear sjogge? Wat mei dêr achter stekke? Soe er der net oer kinne om my libbensliif te sjen? Meskjin wurdt de sitewaasje, dêr't er sels foar soarge hat, him dan oermânsk. Sa'n dream is oars ek net om 'e nocht.

Ik kom fan bêd ôf, pak pinne en papier en it gedicht is der samar. In stik lichter krûp ik wer op bêd. Ik leau dat ik no samar wer sliepe kin. Moarn sil ik it nei de kontaktadvertinsjes bringe.

As ik hast sliep komt op it lêste momint it gesicht fan mem foar my. Se noeget my út, om op de skurte te sitten en as ik dat dien haw, mei ik hiel lang gûle.