Imitaasjelear

[p. 195]

15

As ik op ien fan 'e waarme dagen yn 't earst fan july - der binne dan al trije moanne om, se lykje flugger te gean as earst - it lytse túnpaad ôfrin nei de auto, sjoch ik, fan de Ljouwerter kant ôf, Daniël de wei op fytsen. Wat fjouwerkanter as trije jier lyn, wat âlder ek, mar foar my dochs yn ien kear dúdlik Daniël. En noch wol ûnderweis nei my ta.

‘A goeie, Daniël!’

‘Hoi, Anke.’

Lokkich binne de fertrietlikheden no al sa lang lyn dat wy inoar sûnder frjemde meneuvels groetsje kinne. It jier nei de ferkearing hiene we inoar folslein mijd. As ik doe ek mar in fermoeden hie dat hy ek earne wêze koe, gie ik der al net mear hinne. Gearkomsten fan ûnderwiis of in fuifke fan in mienskiplike freon gie ik dan út 'e wei en ik haw altyd oannommen, dat hy dat ek die.

‘Ik soe krekt fuort te boadskiprinnen yn 'e stêd, mar dat kin wol wachtsje. Wolst kofje?’

Daniël is al fan de reesfyts ôf, set dy tsjin 'e achterein fan it hûs en giet op de wite túnstoel sitten, dy't dêr al de hiele simmer stiet. Ut de keuken wei kin ik him troch it miggegerdyn besjen. Wat moat dy hjirre? Wol er it der noch ris oer hawwe? Hy sit der oars al by as sil er my wat fertelle. Omslachtich rin ik te faak fan it túntaffeltsje nei it oanrjocht en praat mar wat. Wurk? O, noch tige bêst. Noch altyd op dy skoalle yn Ljouwert, ja. Yn Mardum befalt it my ek noch, ja hear. Wat sil men ek oars, men krijt gjin plak mear, no; elkenien bliuwt dêr't er is. Sa is 't mar krekt.

As we beide oan de kofje sitte, seit er dat er samar

[p. 196]

ris by my sjen woe. Hoe't it mei my wie en sa. Dus neat op syn lever. Ik sjoch dat er de sjerpwafel noch altyd op it kopke waarme kofje leit, sadat de sjerp rane kin. Minsken feroarje net.

‘Silst ek mei fakânsje?’

Ik antwurdzje fan net.

‘Hoe hawwe we it no?’

Syn brûken fan it meartal jout my argewaasje.

‘Wy hawwe neat!’ sis ik skerp. Hy sjocht my wakker nuver oan.

‘Ik soe mei fakânsje, mar dat giet oer.’

Hy sjocht as soe er it begripe. ‘Aha,’ seit er, ‘de ferkearing út.’

‘Sokssawat, ja.’

‘Mei dy Arjen Nauta?’

‘Mei dy Arjen Nauta. Ik moat sizze, datst goed op 'e hichte bist.’

‘Men heart wol ris wat, is 't net sa?’

Ik kin der net by dat ik ea miend haw safolle yn dy jonge te sjen dat ik der wol ferkearing mei hawwe woe. Ik jit gau it twadde kopke kofje yn, want as er dat op hat, kin er mei goed fetsoen wer opstappe. Ik freegje my hieltyd mear ôf, wat er hjir docht.

‘Hast ek wat? Ik bedoel, hast ek in freondin?’

‘O heden, ja,’ seit er en hinget wat mear achter yn 'e stoel. ‘Al hiel lang, fuortendaliks nei dy eins al.’

‘No, sjoch ris oan. It wie dus mar goed dat ik der doe in ein oan makke haw.’

Hy gluorket my troch de eachteisters hinne oan. Hy liket al gemien op dizze wize. Sa haw ik him eartiids noait sjen sjoen.

‘It hie oars ek wol op in wat fetsoenliker manear kinnen, dat útmeitsjen fan dy.’

[p. 197]

Dus dochs noch wrake, tink ik.

‘Sjochst dy freondin fan dy noch wolris? Marleen of sokssawat?’

‘Margreet silst op doele. Jawol, hoesa fregest dat?’

‘Dy seach ik okkerdeis doe't ik mei Teatske yn Amsterdam wie. In moai span wiene jimme. Ik freegje my noch altyd ôf oft...’

‘Watte?’

‘Lit mar, ju. It jout ek neat mear. Ik haw der doe o sa raar fan west, dat wol ik dy àl fertelle. Ik haw doe ek gauris yn bestân stien om dy te skriuwen. Mar it wie myn eare te nei. En doe kaam Teatske rillegau dêrnei.’

‘Prachtige Fryske namme, Teatske.’

‘Tocht ik.’

Hy sil mar wer fuort, seit er en hy giet oerein. ‘No, aardich om by dy west te hawwen. Ik wit net hoe't it dy fergiet mar soms wol ik ris witte, hoe't it mei immen is dy't wichtich foar my west hat.’

En dan fytst er nei Ljouwert. Op nei Teatske fansels. Ik draai earst in sjekje. Ik bin te ferstuivere om no direkt yn 'e auto te stappen. Hoe soe dy Teatske wêze? Soe sy no àl graach in relaasje mei Daniël wollen hawwe? Of soe se bliid wêze dat se te plak wie? Meskjin is Daniël wol yn syn foardiel feroare al haw ik dat no net ûntdekke kinnen. Mar wa wit is Teatske wol in luzebern, se hat der wol in namme nei, fyn ik.