De boschhut

7. Voor Ti-ne.

‘Ben, waar zit je?’

‘Op va-ders ka-mer. Ik tee-ken een huis en daar mag jij in wo-nen.’

‘Dat moet ik zien!’ riep Ti-ne. Ze hol-de de trap op en ging naast Ben staan.

‘'k Vind 't niks mooi,’ zei ze. ‘Al-le ra-men

[p. 16]

zijn scheef en er is niet eens een dak op het huis.’

‘Dat komt nog, maar de inkt is bij-na op. Zie je dan niet, dat ik het pot-je al schuin heb ge-zet?’

‘Be-ne-den is inkt ge-noeg. Waar-om haal je die dan niet?’ vroeg het zus-je.

Ben stond op. ‘Van de tee-ke-ning af-blij-ven, hoor,’ zei hij.

Toen Ben weg was, stip-te Ti-ne de pen in den inkt-pot. Die ra-men zou zij nu eens recht ma-ken. Maar in de haast gooi-de ze het pot-je om en op de tee-ke-ning kwam een groo-te inkt-vlek.

‘Ben, Ben, kom toch gauw, ik heb zoo vree-se-lijk ge-morst,’ huil-de Ti-ne.

‘Ver-ve-lend kind, je zit ook o-ver-al met je vin-gers aan. Nou krijg je voor straf geen huis.’

Nog har-der hui-lend liep Ti-ne weg. En wat deed Ben?

Hij tee-ken-de een veel mooi-er huis met rech-te ra-men en een hoog dak.

Toen 't klaar was, stop-te hij Ti-ne de tee-ke-ning in de hand en vroeg: ‘Is 't zóó dan goed?’

‘O ja, en als jij nou nooit meer boos op me bent, mag jij ook eens in mijn huis wo-nen, hoor Ben,’ be-loof-de 't zus-je blij.