Die vlugge haasjes

[p. 12]

Dat was mis!

Alle vier de spitse oortjes
Gingen meer nog naar omhoog,
Arme Trien! - kon zij het helpen,
Dat een haasje zich bewoog?

Rechts en links zat hij te kijken,
Nummer twee zag ook gevaar,
Hup! - daar renden zij het bosch in,
Met hun tweetjes, naast elkaar.

Hanneke en Trien en Jantje
Holden vlug er achteran;
‘Pak ze! - pak ze!’ gilde Trientje,
Pak ze bij hun staartje dan!’

Maar jawel, de vlugge haasjes
Die bedankten voor de eer,
En de kleintjes, geen van drieën,
Zagen 't lieve paartje weer.

‘'t Kansje is voorgoed verkeken,’
Zei ons Jantje met een zucht,
‘Stoute Trien, de beide haasjes
Zijn voor jou alleen gevlucht.

Weet je wat, een volgend keertje
Ga ik liever maar alleen,
'k Vang dan zeker twintig haasjes,
En nou heb ik er geen een.’

Moe en warm van 't harde loopen
Zaten ze in 't hooge gras,
Trientje vond het erg vervelend
Dat die Jan zoo brommig was.

[p. 13]