Oude getrouwen

57. De luie Spinster.
(Een Sprookje.)

Een weduwe had twee dochters, van wie de een vlijtig en de andere lui was. Vooral van het spinnen was de luie bijzonder afkeerig. Als zij spon ging het zoo langzaam, dat haar voet op de treeplank nauwelijks bewoog. Dan was haar zuster een heel ander meisje. Dat werkte zoo vlug, dat men er haast geen oog op kon houden.

Eens zat de luie met haar spinnewiel in den tuin, en daar het een warme dag was, deed zij niets dan gapen. Terwijl ze nu wat rondkeek,

[p. 95]

omdat de tijd haar zoo lang viel, zag zij een kikvorsch, die recht tegenover haar in het gras zat en met zijn groote oogen verbaasd toekeek, hoe zij luierde.

‘Wel mijn aardig diertje,’ sprak de luie, ‘hoe kijk je mij zoo wijs aan. 't Lijkt wel of ge iets tegen me zeggen wilt. Ja, ge moest me maar eens vertellen, hoe ik van dat spinnen af zou kunnen komen, dat mij zoo vreeselijk tegenstaat.’

Toen zei de kikvorsch: ‘Van dat spinnen kan ik je wel verlossen; 't is maar de vraag, of ge tevreden zijt met mijn voorwaarde.’

[p. 96]

‘Och, allerliefst kikkertje,’ antwoordde de luie, ‘zeg me maar wat ik doen moet; als ge maar zorgt, dat ik van dat vervelende spinnen af kom.’

‘Als je 's avonds je wieltje voor de deur zet, zal 't garen 's morgens vroeg gesponnen zijn,’ antwoordde de kikvorsch; ‘maar heb ik drie jaren zoo 't garen voor je gesponnen, dan moet je daarvoor ook mijn vrouw worden.’

‘De vrouw van een kikvorsch,’ dacht de luie, ‘dat is toch haast wat al te gek, wat zouden de menschen daarvan zeggen! Maar wie weet, wat er in drie jaren gebeurt, en wat zou mij dan nog dwingen, mijn woord te houden?’ Zij gaf dus den kikvorsch terstond haar jawoord onder voorwaarde, dat hij drie jaar voor haar spinnen zou. De kikvorsch zei haar nog, 's morgens bijtijds op te staan en den garenklos af te halen, opdat de moeder het niet merken zou.

Wat was de luie nu in haar schik; ze vond iederen morgen haar garen gesponnen. De moeder was verbaasd over de buitengewone vlijt van haar dochter, want van de trouwbelofte wist zij niemendal.

De kikvorsch hield stipt woord, en werd ook in al dien tijd niet door een ooievaar opgehapt, zooals zijn lieve bruid misschien wel gehoopt had.

Als de kikvorsch 's avonds voor de deur kwam, hoorde hij soms daarbinnen in huis door een heldere meisjesstem een lied zingen. Het was de vlijtige zuster die bij haar spinnewiel zong; de kikvorsch loerde menigmaal door het venster in haar kamertje en had er plezier in, dat daar alles zoo netjes was en de spinster zelf er zoo aardig uitzag.

‘Och,’ zuchtte de kikvorsch dan bitter bedroefd, ‘ik wou dat mijn luie bruid maar wat anders was. Het staat een meisje zoo mooi, altijd vlijtig en oppassend te zijn.’

De drie jaren waren om en de luie had er volstrekt niet aan gedacht. Daar kwam nu op een morgen, juist toen ze aan het ontbijt zat, een vreemde bediende binnen en zei dat de bruidegom, de kikvorsch, gekomen was, om zijn bruid te halen.

Och, och, wat schreide de luie, toen ze wel met de waarheid voor den dag moest komen. Ze vertelde tegen welken prijs zij zich bij het spinnen had laten helpen. ‘Maar,’ zei ze tegen haar moeder en zuster, ‘weest niet

[p. 97]

ongerust, hoe zou zoo'n domme, onnoozele kikvorsch mij dwingen, met hem mee te gaan?’

Op datzelfde oogenblik ging de deur open en verscheen een wonderschoon jongeling in prachtige kleeding. Dat was echter niemand anders dan de kikvorsch; want die kikvorsch was een betooverde koningszoon.

Deze had buiten al gehoord, wat zijn luie, ondankbare bruid zei. Nu sprak hij: ‘Hebt gij uw belofte aan den kikvorsch niet willen houden, dan neem ik ook mijn woord terug, daar ik nu een prins ben, en daarenboven ben ik op zoo'n luie vrouw als gij zijt, niets gesteld.’

Toen ging de prins regelrecht op de vlijtige spinster toe, stak haar een ring aan den vinger en zei: ‘Gij en geen andere zijt mijn bruid en zult mijn koninklijke gemalin worden.’ Het vlijtige meisje wees den prins niet af en de volgende week werd er een prachtige bruiloft gevierd. De nieuwe koningin hield haar spinnewiel hoog in eere; maar de luie zuster zou nu wel graag van den morgen tot den avond gesponnen hebben, had ze daardoor een prins kunnen krijgen. Doch dat was nu te laat, want prinsen en koningszoons zijn niet altijd bij de hand en komen niet maar zoo elken dag door het raam kijken. - En dus moet elk meisje oppassen en haar wieltje lustig laten snorren, voordat het te laat is.