Anna Blaman over zichzelf en anderen. Poëzie, artikelen en lezingen

[p. 24]

Concert

Hoor die muziek - ik houd mijn ogen dicht
en weet mijn handen leeg en uitgespreid
het is of er een vreemde om zijn vreemde smarten schreit
in mij - zijn tranen druipen langs mijn wit gezicht

De dissonanten zijn meedogenloos, zij tasten in een leeg
onopgelost verdriet - is er een lief, een dood gelaat
gebleven, waarom het lijden weer ontwaakt
in mij tot hevigheid alsof het nimmer waarlijk zweeg?

Straks, als ik buiten sta, zal ik mij zo gedragen
of mij dat half gestild verlangen en dat weer ontwaakte leed
behoort - ik zoek een eens geliefd gelaat en weet -
het is het beeld van onvervulde dromen en teruggestoten vragen

[p. 25]

 

Zij kwam, verschrikt, uitdagend, onverwacht

 

en wankelde mijn armen in en zag mij aan

 

ik zag haar ogen vochtig, donker en verleidend staan

 

in een vermoeid gezicht - zij bleef de ganse nacht

 

 

 

en stamelde mij toe dat zij een offer bracht

 

aan mijn verlangen - en brak in tranen uit

 

en lachte schamper, roekeloos en luid -

 

het was een vreemde trieste nacht

 

 

 

Wij lagen samen - O mijn geliefde, zei ik zacht

 

en was zo blij en moe alsof ik sterven zou

 

ik huilde aan de borst van een beschonken vrouw

 

en in de schoot van een absurde liefdenacht