Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 41]

XXVII. Kusje.
Hy wenscht die Bloem te weesen, die syn Lief sou gebruykken.

JA, Bloemtje, ja, sal u 't geluk
Doen rusten in het suyver schootje:
Van Celestyn? sal 't Minne-goodje

(Voor wien ik siel en sinnen buk)

U leggen doen by 't poesel schoon

Van mijn Meesters haar lieve borste?
ô Waarde Bloem indien ik dorste

Uw lot gebruyken, en ô Goon!

In 't schootje rusten van die Maagd,

En tusschen bey haar Venus-bergen,
Die ronde klieren, my verbergen,

Ik sou so langsaam, noch versaagt,

Noch ledig leggen, neen, ô neen,

Maar stadig woellen heen en weeder.
Ik sou haar schootjen (och! hoe teeder!)

Haar Hals, haar Arm, en al haar Leên

Met duysend kusjes, eer ik 't vroeg,

Begroeten, dit gaf ik aan yder.
Mijn graage lust most noch al wijder,

Ik achte dit noch niet genoech,

Mijn liefde noch meer weeten wouw

'k Wouw leeren het verschil van Borsjes,
Hoe groot die kring was van die schorsjes.

Wat Borsje meest opswellen souw.

Wat Borst de witste was van tween,

[p. 42]

 

Of dees of geene Borst was harder.

 

Wat Borst van tween (noch most ik varder,

 

In rondheyd meer bevallig scheen.

 

Wat Borst van tween was best getipt,

 

Welk Teepel had de fraayste roodheyd.

 

'k Sou soekken, waar van daan die goot leyt,

 

Van waar dat Heylig wegje glipt,

 

Dat dit verschil aan Borsjes geeft,

 

En seyt, dat meer noch in die hoekken

 

En beeter schuylt: 'k souw ondersoekken

 

Al wat natuur verborgen heeft.

 

Maar och! ik mag mijn Celestyn,

 

Noch met de boorden van mijn Lippen

 

Bedouwen, noch met vinger-stippen

 

Genaaken daar haar Borsjes sijn.

 

Onbillijk lot en al te wreed!

 

Schoon ik haar om die gunst quam vragen

 

Sy heest verwaand my afgeslagen,

 

Het geen ik eysch en 't geen ik weet:

 

Maar voor die Bloem, die 't nieten weet

 

En niet en eyst, is sy gereet.