Fidamants kusjes, minne-wysen en by-rymen aan Celestyne

[p. 343]

A Marie Ma Celestine.
Marie per Anagr.^* Aimer. Sonet.

MARIE, qui voudroit vostre Nom retourner,

Il trouveroit AIMER; aimez moy donc MARIE,
Vostre Nom de nature à l'amour vous convie.

Pecher contre son nom, ne se doit perdonner.

S'il vous plaist vostre Coeur pour gage me donner,

Je vous offre le mien: ainsi de cette vie
Nous prendrons les plaisirs, & iamais autre envie

Ne me pourra l'esprit d'une autre emprisonner.

Il faut AIMER Maistresse, au monde quelque chose.
Celuy qui n'aime point, malheureux se propose

Une vie d'un Scythe & ses jours veut passer.

Sans gouster la douceur des douceurs la meilleure.
Hé qu'est-il rien de doux sans Venus? las! à l'heure

Que je n'aimeray plus, puisse-je trespasser.

* Voyez Monsr. Ronsard, Poëte d'un gentil en gaillard esprit, en son seconde Livre des Amours.

[p. 344]

Brand.

DE Brand daar ik so door verslens,
Is heeter als de Brand van Troyen:

Dees wierd veroorfaakt door een Mens,

God Paphos komt de mijne stroyen.

Haar Spiegel spreekt.

MYn weesen 't weesen wijft van 't aangeweese Weesen,
Ik kan van Leelijkheid en Schoonheid Rechter weesen.

Op Celestynees Clavicymbaal.

EEn Cymbel in sich self geeft geen geluyt,
Maar roert die aan, dan vliegt de klank daar uyt.

Hier leertmen door dit Leeven-loose teekken,

By tijden swijgen, en by tijden spreekken.

Op het singen van Celestyne.

TOen CELESTYN eens minlijk song,

En trok haar stem tot aan den Hoemel.

Stond Phaebus stil, om 't soet geweemel,

En fulk een stem sijn mond ontsprong:

Wijk, seid hy, Swaan, wijkt Nachtegaalen,

Wijkt Sang-Godinnen: CELESTYN

Alleen derft met de sang-kroon praalen:

Uw singen is by 't haar maar schijn.

[p. 345]

Op haar lagchen, singen en speelen.

WAnneer gy lacht, ô Godlijk Beeld,

En staatig singt en maatig speelt,

Dan lacht Kupído, Charis singt,

En Venus speelt. Uw kunst ons dwingt:

Nu gy geheel sijt, dat ook waar is,
Een Liefd', een Venus, en een Charis.

De bedrooge Kupído.

TOen God Kupído fag mijn schoone CELESTYN,

Vloog hy haar om den Hals, en waande haar te sijn,

Sijn Moeder Venus, die hy kuste, streelde, strookte;
Sijn Hart flux voeld' een vlam, daar 't min-vergif in kookte,

Niet weeten d hoe, noch wat, Hy dacht, dat uit sijn boog

So duldeloos fenijn en Maagde-Liefde vloog,

Die hy wow breekken, had mijn Engel niet gesprookken.
Gy hebt mijn vlam, sey hy, door deese wond gewrookken.