Skiplinks

  • Tekst
  • Verantwoording en downloads
  • Doorverwijzing en noten
Logo DBNL Ga naar de homepage
Logo DBNL

Hoofdmenu

  • Literatuur & taal
    • Auteurs
    • Beschikbare titels
    • Literatuur
    • Taalkunde
    • Collectie Limburg
    • Collectie Friesland
    • Collectie Suriname
    • Collectie Zuid-Afrika
  • Selecties
    • Collectie jeugdliteratuur
    • Basisbibliotheek
    • Tijdschriften/jaarboeken
    • Naslagwerken
    • Collectie e-books
    • Collectie publiek domein
    • Calendarium
    • Atlas
  • Periode
    • Middeleeuwen
    • Periode 1550-1700
    • Achttiende eeuw
    • Negentiende eeuw
    • Twintigste eeuw
    • Eenentwintigste eeuw
Mengelpoezy. Deel 3 (1863)

Informatie terzijde

Titelpagina van Mengelpoezy. Deel 3
Afbeelding van Mengelpoezy. Deel 3Toon afbeelding van titelpagina van Mengelpoezy. Deel 3

  • Verantwoording
  • Inhoudsopgave

Downloads

PDF van tekst (0.47 MB)

Scans (5.56 MB)

ebook (2.89 MB)

XML (0.16 MB)

tekstbestand






Genre

poëzie

Subgenre

gedichten / dichtbundel


© zie Auteursrecht en gebruiksvoorwaarden.

Mengelpoezy. Deel 3

(1863)–Francis Jozef Blieck–rechtenstatus Auteursrechtvrij

Vorige Volgende
[pagina 20]
[p. 20]

Wervicksch Rederykers-kransje.
1861.

I.

 
Ik vlocht Rhetorica een kransje rond de lokken,
 
En, broeders, u vereerde ik niet.
 
't Geheugen, door den tyd met nevel overtrokken,
 
Verloor allengs uw beeld dat wegdook in 't verschiet.
 
Maer Liefde lymt myn oog aen 't opgehelderd wezenGa naar voetnoot(1)
 
Dier goede moeder die nu slaept; de nevel zwicht,
 
En gy, als uit uw graf gerezen,
 
Staet blinkend voor myn aengezigt.
 
Komt, komt dan! neigt uw hoofd, opdat ik het omstrengel
 
Met bloemen, wel geen prachtig kleurgemengel,
 
Maer wat uw zedigheid betaemt, en de oude stengel
 
Vermag: een stille roozenhoed
 
Van vriendschap, broedermin, en hulde van 't gemoed.

II.
Petrus-Franciscus Vuylsteke.
(Overleden 2 April 1826.)

 
U eerst, o grysaerd, steunpilaer
 
Van 't eeuwenlang zoo volklief kunstaltaer;
[pagina 21]
[p. 21]
 
U, wien die lieve last en de ondermaensche zorgen
 
Ontvielen voor den laten morgen
 
Die mynen doop ter gildevonte zag;
 
U eerst bejegent hier myn nedergaende dag.
 
 
 
Het lot bestemde u niet tot grootsche zegepralen;
 
En traedt gy in vergulde zalen,
 
't Was niet als hoveling, 't was beter: als barbier....
 
God dank! gy waert geen Olivier;Ga naar voetnoot(1)
 
De drift vond in uw deugd een altyd vroom bestier.
 
Uw jongheid, aengelokt door milde leerzuchtwenken,
 
Ging by Rhetorica ter scholeGa naar voetnoot(2), waer zy denken
 
En spreken leerde als man, als man die naderhand,
 
Gezeten aen des Prinsen regterkant,
 
Den broedren eenen schat van rype vrucht zou schenken.
 
 
 
By deftigheid en eenvouwd, uw sieraed,
 
Ontschoot een zachte glans uwe oogen,
 
En blonk u over 't kalm gelaet.
 
De wysheid sprak uit uwen mond; uw raed
 
Was liefde, licht en kunstvermogen,
 
En 't broederschap beaemde uw tael
 
Met meer dan broeder-, ja, met kinderlyk onthael.
 
 
 
Zoo bleeft gy de eer en 't welbehagen,
 
Niet enkel van den vriendenkring;
 
Maer, tot den afloop uwer dagen,
 
Des burgers achtbare ouderling.
 
Zoo mogt het uit uw voorbeeld blyken,
 
Dat, in den schoot der oude Rhetoryken,
 
Een fakkel brandde voor 't gemeen,
 
Eer 't licht daerbuiten 't volk bescheen.
[pagina 22]
[p. 22]

III.
Josephus-Ignatius Storme.
(† 1 Maert 1834.)

 
Naest Vuylsteke in de broederschaer
 
Was de eereplaets u opgedragen.
 
Ver hield ons 't noodlot van elkaêr,
 
Wanneer de Faem, met rouwmisbaer,
 
Uw dood verkondde, en my, verslagen,
 
Om 't wreed verlies aldus deed klagen:Ga naar voetnoot(1)
 
‘Wat onverwacht gerucht, wat rouwmaer treft myn oor?
 
Is 't waerheid dal myn vriend, dat Storme 't licht verloor,
 
Het dierbaer levenslicht? En zullen hem myne oogen
 
Nooit, nooit meer wederzien?..... Genadig Alvermogen,
 
Verhoed dit, laet my nog wat hoop, alsof de maer,
 
Die me overrompelt, valsch of overdreven waer.
 
Dat ik den braven man weldra moog wedervinden,
 
Omringd van gade en kroost, van kunst- en boezemvrinden!
 
Dat ik zyn warme hand, zyn kloppend hart nog voel!
 
Dat nog een vreugdetraen ons beider wang bespoel!
 
Een vreugdetraen? helaes! wat poog ik my te streelen?
 
Wykt, wykt uit mynen geest, gedroomde heiltafreelen!
 
Bevestigd is myn vrees en felle boezemschok.
 
Traeg bommend galmt en gonst de treurige uitvaertklok,
 
By 't dof gerommel der befloersde gildetrommel.
 
De Barbelstraet krioelt van momlend volksgeschommel.
 
De lykstoet trekt er door; de gryze weduw snikt,
 
Het eenig weeskind kermt, met weemoed aengeblikt
 
Door maeg en vriend, scholier en buer, die, na de reijen
 
Van Rederykers, 't lyk verzellen en beschreijen.
 
o Neen, geen hoop meer, de aerde ontvangt in haren schoot
 
Den man die Wervicks jeugd het zeedlyk voedsel bood.
[pagina 23]
[p. 23]

IV.
Petrus-Franciscus Poitrain.
(† 22 January 1832)

 
Uw leven ging voorby, verwyderd van 't gewoel,
 
Ter schaduw van een nederige woning,
 
De schuilplaets van den stillen ambachtstoel,
 
Dien gy niet hadt verruild voor 't kussen van een koning.
 
Hy schafte u en den ouden schoot,
 
Die u het leven had geschonken, 't eerlyk brood,
 
En uwen geest het uertjen om te zweven.
 
In 't kunstgebied, dat ryk van hooger leven.
 
 
 
o Dag van vreugd! o dag van zegeprael!
 
Voor u ontsluit Rhetorica haer zael,
 
En na de omhelzing van die goede gryze moeder,
 
Ontvangt gy van haer kroost den kus van medebroeder.
 
 
 
Wat boezem die zoo zalig zwelt?
 
Roemt, kindren des geluks, gy op uw geld,
 
Gy op uwe afkomst, gy op uw vermogen;
 
Wat haelt dit, in genot, by 't vol en opgetogen
 
Gemoed van onzen gildeheld?
 
 
 
Maer hooger zal zyn hart nog stygen.
 
De fiere kunst-adept, die voor geen kroon zou nygen
 
Zoo diep als voor den lauwerkrans
 
Van StormeGa naar voetnoot(1) wordt de zoon diens achtbren mans,
 
Wiens bloed zich met het zyne, op 't heilig echtbed, mengelt,
 
En wint een vruchtbaerheid die 't minnend paer verengelt.
[pagina 24]
[p. 24]
 
Helaes! de zon van heil beschynt niet lang
 
Het nedrig dak. De lach en zang
 
Verstommen by den arbeid en 't verpoozen,
 
Zelfs by het wiegje waer de zuigling ligt te blozen.
 
Daer heerscht het zwygen van den schrik,
 
Door zuchtend bidden onderbroken.
 
Daer ligt in doodsgevaer, reeds de oogen toegeloken,
 
De waerdste huisgenoot. Hy geeft den jongsten snik,
 
En laet in 't jammerdal, beroofd van steun en hoeder
 
Zyn gade en kroost en afgeleefde moeder.

V.
Petrus-Augustinus Vandamme.Ga naar voetnoot(1)
(† 2 Maert 1835.)

 
Als medebroeder aêmdet gy
 
Niet lang de lucht der schouwburgmaetschappy.
 
Uit haer verlichtende avondstonden
 
Verdween uw ster, van lieverlede omwonden
 
Met ligten damp van mymery,
 
En in bespiegeling van 't groot heelal verslonden.
 
 
 
Uw zaelgewelf was 't sterrendak,
 
Uw spelerstroep de zon, de maen, de onmeetbre bollen,
 
Die prachtig door de ruimte rollen.
 
Het suizend windje was de liefde die u sprak,
 
Uw wangen kuste, en speelde met uw lokken.
 
Geen driftentafereel dat uw gemoed zoo trof
 
Als 't vlammend bliksemvuer in 't zwart en woelig schof,
 
De donderbui, de storm, en 't aerd- en hemelschokken.
 
 
 
Door bosschen, beemden, zand en slyk,
 
Deed liefde tot het plantenryk
[pagina 25]
[p. 25]
 
U dwalen als verzamelaer van kruiden,
 
Wier eigenschap gy wist behulpzaem aen te duiden,
 
Getrouw aen Wervicks oude faem
 
Van Droogaers, naderhand der Rederykers naem.
 
Uw ledig uer, bevrucht in 't midden van uw boeken,
 
Verwekte 't lotverhael van uw geboortestad;
 
En leî het soms ter zy' de lamp van 't onderzoeken,
 
Het strooide dichtgebloemte op 't letterlievend blad.
 
 
 
De tyd vervloog met levenslust en vrede.
 
Ach! de aengestrompelde ouderdom
 
Bragt stramheid niet alleen, maer nare blindheid mede.
 
Daer zit de dichter stil en stom,
 
Of staet en schoorvoet, tast in 't rond naer de oude vrienden,
 
Zyn dierbre boeken; zy verdwynen, de uitgedienden,
 
Verdwynen voor hetgeen de schaemle disch ontbreekt,
 
Het brood, dat de arme man in bittre tranen weekt.
 
Wat baet hem 't lachend veld? Zyn vroeger heil en leven,
 
Het koestrend licht, het luchtazuer, de scheppingpracht,
 
De lieve bloem, het kruid, 't heelal verkeerde in nacht,
 
Om nimmer, nimmermeer een glimp van troost te geven.
 
o Ramp! den grysaerd al te groot;
 
Te zware stryd om lang te duren.
 
Hy telt de trage, kruipende uren;
 
Het rustuer slaet, hy reikt de hand toe aen de Dood,
 
Die hem omhelst, en wiegt in slaep op haren schoot.

VI.
Joannes-Franciscus Behagle.
(† 9 April 1839.)

 
De stille post van gildeknecht
 
Heeft aen Rhetorica hem veertig jaer gehecht.
[pagina 26]
[p. 26]
 
Wat hoofden zich aen 't roer bevonden,
 
En wat er blies in 't zeil, de zefier of de orkaen,
 
Steeds bleef hy aen de kiel met ziel en zin verbonden.
 
Wat kwelling heeft hy uitgestaen
 
By haer langdurig ondergaen,
 
En 't denkbeeld van zyn spader sterven!
 
Hy zou dan, als de dood hem wemelt voor het oog,
 
't Vertroostend uitzigt, van een broederlyk vertoog
 
By zyn begraving, derven?
 
Verhuizen ongemerkt, en 't arm en eenzaem lyk
 
Vergeten liggen in der dooden sombre wyk?
 
 
 
Zoo mymert hy, van lieverlede
 
Door ouderdom geboeid aen stoel en legerstede.
 
‘Neen, roept hy tot zyn weêrhelft uit,
 
Die hem allenskens de oogen sluit,
 
Men zal my ongetroost in de enge kist niet knellen.
 
De gilde moet myn lyk naer 't rustverblyf verzellen.
 
Ga, maen de broeders, verg hun pligtvoldoening af,
 
Of, 'k zweer het, falen zy, 'k zal kruipen uit myn graf,
 
En wederkeeren om de ondankbren 's nachts te kwellen.’
 
 
 
Rhetorica rees op, een schaduw; de uitvaert-eer
 
Bewees ze aen haren knecht, herzonk en was niet meer.
voetnoot(1)
Opgehelderd door onze geschiedenis van dit genootschap, aen het einde van dezen dichtbundel verkort voortkomende.

voetnoot(1)
Barbier en snoode raedsman van den Franschen Koning Lodewyk den XIe.
voetnoot(2)
17e September 1769.
voetnoot(1)
De volgende 22 alexandrynen zyn, met verbetering, getrokken uit myn handschriftelyke rouwklagt, berymd in 1834. Deze Storme, myn eerste schoolmeester, was broeder van J.M. Storme, orgelist, hiervoren, bladz. 18 genoemd.
voetnoot(1)
Hiervoren bladz 18 genoemd.

voetnoot(1)
Zie onzen opstel in de Gentsche bydragen voor letteren, kunsten en wetenschappen, 1e jaergang, (1836) art. 24, bladz. 67, 68.


Vorige Volgende

Footer navigatie

Logo DBNL Logo DBNL

Over DBNL

  • Wat is DBNL?
  • Over ons
  • Selectie- en editieverantwoording

Voor gebruikers

  • Gebruiksvoorwaarden/Terms of Use
  • Informatie voor rechthebbenden
  • Disclaimer
  • Privacy
  • Toegankelijkheid

Contact

  • Contactformulier
  • Veelgestelde vragen
  • Vacatures
Logo DBNL

Partners

Ga naar kb.nl logo KB
Ga naar taalunie.org logo TaalUnie
Ga naar vlaamse-erfgoedbibliotheken.be logo Vlaamse Erfgoedbibliotheken

Over dit hoofdstuk/artikel

plaatsen

  • Wervik


datums

  • 1861

  • 2 april 1826

  • 1 maart 1834

  • 22 januari 1832

  • 2 maart 1835

  • 9 april 1839