Het verlangen

[p. 41]

Walcheren

Land, waarop eeuwig komt gevochten

De zee, met luid geruisch,

Ik zocht geen vreemde op mijn tochten:

Ik kwam bij u naar huis.

Wel kort lag 'k open voor uw zegen,

Die alom mildlijk spruit,

Zooals uw witgeblaakte wegen

Liggen der zon ten buit.

Maar uw schoon beeld heb 'k meegenomen

Naar verre en grijze woon,

Dat, tot ik vreugdig weer zal komen,

'k Mij zelven troostend toon.

Ik ging door vlakke groene landen

In 't barre middaglicht;

De werkers zwoegden in die branden

Met neergewend gezicht.

Dan kwam 'k aan witte boerderijen,

Omtuind door zwaar geblaart

Van hooge boomen, waar het glijen

Der schaduwen was ter aard.

Het erf af klonken de geluiden

Van ongezien bedrijf,

Die heel den zomermiddag duiden:

Van waakhond 't bits gekijf.

Emmergerink, zwenglen van pomp en

Water in doffen val,

Daarna een holle stap van klompen

In echoënden stal.

[p. 42]

 

Toen door het dorpje: groen-en-witte

 

Luiken voor huisjes klein,

 

Waar 'k zag nieuwsgierig-spiênden zitten

 

Achter half-neer gordijn.

 

 

 

Een lage kerk, een vierkant pleintje,

 

Een grootre huizenrij,

 

Een herberg met een loovertentje,

 

Dan was het dorp voorbij.

 

 

 

Maar verder voerde ik mijn gangen,

 

De duinen door naar 't strand;

 

Daar zag 'k de zee, zag 'k mijn verlangen,

 

Omstoven wind me en zand.

 

 

 

De lage zonne blonk als koper,

 

De lucht vlamde in het rond,

 

Van zon tot kust bevloerde een looper

 

Van licht den golvengrond.

 

 

 

Ik mocht dan even wel staan staren

 

En langs dit gouden pad

 

Stille gepeinzen laten varen

 

Naar andrer landen schat.

 

 

 

Dan keerde ik weer ter oude stede

 

- Scheemrende in schemering -

 

En reeds begon de nacht te breeden

 

Als mij haar wal omving.

 

 

 

Daar dwaalde ik over stille grachten,

 

De groote huizen langs,

 

Verjaarde teekens vroegrer krachten,

 

Prachten niet meer van thans.

 

 

[p. 43]

 

Maar niet weemoedig ging het zwerven

 

Van mijn gedachten rond,

 

Wijl wat de stad aan kleur moest derven

 

Ze aan stiller schoon hervond.

 

 

 

Zoo liep ik onder 't loom lantaren-

 

Schijnsel, wiens zoete gril

 

Veegt langs den wandelaar der blaren

 

Schaduw in teer geril.

 

 

 

Tot uit de' in nacht verloren toren

 

Begon het carillon

 

Met scherpe klanken te doorboren

 

De stilte, die me omspon.

 

 

 

Dan schreed ik noode naar mijn woning

 

Voor slaap nog te vervuld

 

Van vreugde om zóó rijke looning,

 

Als meest een droom slechts duldt.

 

 

 

En als de slaap eindelijk vleugde

 

Zacht langs mijn stil gelaat,

 

Bracht zij mij kracht voor nieuwe vreugden

 

Van nieuwen dageraad.