Diefstal in de vliegtuigfabriek

[p. 167]

Hoofdstuk XVI.

Intusschen is men in het laboratorium van de Amsterdamsche politie druk bezig.

De beste specialisten bewerken op alle mogelijke manieren vijf blanco vellen papier.

Eerst worden ze verwarmd.

Zonder succes.

Daarna met vochtige sponsjes behandeld.

Tevergeefs.

Dan met sterke lampen belicht.

Niets.

Alle systemen, die op het gebied van onzichtbaar schrift bestaan, en dat zijn er heel wat, worden na elkaar voorzichtig met groote nauwkeurigheid geprobeerd.

Maar het resultaat blijft negatief.

En toch!

Commissaris Holl is er onwrikbaar van overtuigd, dat deze vellen papier in geen geval zoo onschuldig zijn, als zij er ondanks alle pogingen van het laboratorium personeel op het oogenblik nog uitzien.

En even onwrikbaar is hij besloten, deze zaak grondig te onderzoeken.

[p. 168]

‘Onmogelijk’ is een woord, dat den commissaris ten eenenmale onbekend is.

Aangezien het echter noodzakelijk is, dat hij een tweede persoon in het vertrouwen neemt, moet hij zich eerst met de directie van de vliegtuigenfabriek in verbinding stellen en aanvragen, of zij er mee accoord gaat, dat nog iemand in het geheim wordt ingewijd.

Hij belt de fabriek op en vraagt den directeur te spreken, die hem vandaag een bezoek heeft gebracht. Deze komt even later aan het toestel en de commissaris deelt hem mede, wat hij van plan is en vraagt, of men er bezwaar tegen heeft.

‘Dat hangt er van af,’ luidt het antwoord van den directeur. ‘Wie is het?’

Commissaris Holl noemt een naam en krijgt onmiddellijk de gevraagde toestemming.

Hij steekt de vijf bladen in zijn zak, grijpt zijn hoed en is enkele oogenblikken later op weg naar den eenige man, die hem nu kan helpen.

De ‘Koetilang’ jaagt door het dal van de Tigris.

Het is zes uur 's morgens.

Aan den horizon ziet men ondanks den ochtendnevel iets glinsteren en fonkelen.

Het zijn de slanke minarets van de eeuwige stad van Haroen el Rashid.

Het zijn de marmeren moskeeën van de woonplaats der Kaliefen.

Bagdad!

Zooals gebruikelijk wachten de luchtreizigers op het verschijnen van de stewardes, die altijd aankon-

[p. 169]

digt, hoe laat men zal landen en hoeveel oponthoud men heeft.

Eindelijk verschijnt zij door de deur van de cockpit en kondigt aan:

‘Dames en heeren, de gezagvoerder verzoekt de passagiers voor Lydda, Tel Aviv, Jaffa, Jeruzalem, Alexandrië, Kaïro, Athene, Budapest en Leipzig hun bagage bij elkaar te zoeken. In Bagdad moeten zij in ons vliegtuig uit Perzië overstappen, dat dicht achter ons aan vliegt...... Wij gaan direct door naar Amsterdam, waar wij vanavond arriveeren...... De reizigers voor Londen, Parijs en Kopenhagen kunnen blijven zitten en worden nog vanavond van Amsterdam naar hun plaats van bestemming gebracht. Wij landen in Bagdad over tien minuten.’

Nu begint een algemeen geroezemoes van stemmen.

Koffers worden gepakt en men neemt afscheid van zijn medereizigers.

Dan verschijnt de gezagvoerder.

Hij komt eveneens om van de passagiers afscheid die de ‘Koetilang’ in Bagdad verlaten, afscheid te nemen.

‘Ik hoop, dames en heeren,’ zegt hij opgeruimd, ‘dat u het bij ons naar uw zin heeft gehad en het zal mij en mijn collega's aangenaam zijn, u nog dikwijls als onze gasten te mogen begroeten. Ik dank u voor het vertrouwen, dat u in ons gesteld heeft en wensch u verder een prettige reis.

Men schudt elkaar vriendschappelijk de hand en de gezagvoerder wil zich weer naar de cockpit be-

[p. 170]

geven, want over enkele minuten moet het vliegtuig landen.

Maar de dame uit Bandoeng, die tijdens de tusschenlanding zoo precies wilde weten, wat er aan de hand was, houdt hem nog even terug.

‘Mijnheer,’ zegt ze een beetje zenuwachtig, ‘ik heb een biljet naar Rhodos, maar de stewardes heeft niet gezegd, of ik ook moet overstappen. Kunt u mij ook zeggen, hoe ik verder kan komen?’

‘Maakt u zich maar niet ongerust, mevrouw,’ luidt het kalme antwoord van den gezagvoerder. ‘Ik sta in radioverbinding met mijn collega en zal even informeeren, welke route hij vliegt. In elk geval kunt u er op rekenen, dat u naar de plaats van bestemming wordt gebracht. Een oogenblikje geduld, mevrouw. Ik ben dadelijk terug.’

De piloot verdwijnt in de cockpit.

Maar het duurt niet lang of hij is weer in de cabine terug en verklaart:

‘Mevrouw, wilt u zoo vriendelijk zijn, met de andere passagiers in Bagdad over te stappen. Ongeveer twee uur voorbij Alexandrië moet u zich dan gereed houden. Mijn collega doet Athene aan en zal u in Rhodos afzetten.’

De dame is dol gelukkig.

‘Maar dat is prachtig, captain,’ zegt zij stralend. ‘Ik dank u hartelijk.’

‘Niet te danken,’ antwoordt de gezagvoerder glimlachend. ‘Tot ziens, mevrouw.’

Enkele oogenblikken later staat de ‘Koetilang’ op het vliegveld van Bagdad.

Naast zijn evenbeeld.

[p. 171]

Het is de ‘Oehoe’, P H A. Z. O, die van Holland komt en naar de sprookjeswereld van Java onderweg is.

En dan glijdt de derde broer uit hetzelfde nest op het terrein neer en komt naast de anderen tot staan.

Reusachtige en trotsche drielingen.

Met het rood-wit-blauw in top.

De passagiers stappen over, de benzinetanks worden opnieuw gevuld en mister Hegwood onderhoudt zich genoegelijk met de drie gezagvoerders.

Hij kent ze allemaal, want hij heeft met alle drie al groote afstanden gevlogen.

Dan wordt de reis voortgezet.

Kort na elkander verheffen de drie reusachtige vogels zich weer in de lucht.

Zij cirkelen nog een keer boven de stralende stad en verdwijnen in pijlsnelle vlucht.

Naar drie verschillende richtingen.

De eene naar het verre Azië.

Richting Afrika de andere.

Maar de ‘Koetilang’ zet koers naar het noorden, voor de laatste etappe van zijn tocht.

Naar Amsterdam.

Op een hoogte van vierduizend meter schiet de machtig Douglas door het luchtruim.

In het begin was zelfs de ervaren mister Hegwood niet in staat, den nieuwsgierigen inspecteur uit te leggen, waarom de gezagvoerder reeds boven het voorgebergte van Klein-Azië op een dergelijke hoogte vliegt.

Maar nu zien ze het allemaal.

[p. 172]

De machine raast met vol gas over de bergreuzen van het Turksche rijk.

De met sneeuw en ijs bedekte toppen zijn slechts gedeeltelijk met tusschenpoozen zichtbaar.

En de reden.

Boven de hooge bergen van de Taurus woedt een ontzettende sneeuwstorm.

Kokend, wild en gevaarlijk.

Een grandioos, adembenemend schouwspel van ontketende natuurkrachten.

Het is een onbeschrijfelijke aanblik.

Maar het is een omgeving, die voor vliegtuigen niet bepaald geschikt is.

In een dergelijke hel is een werk van menschenhanden, al is het nog zoo stevig en vernuftig gebouwd, een hulpelooze speelbal der elementen.

Tegenover een geweld als dit schiet zelfs het sterke hart van de dappere ‘Koetilang’ te kort.

Dat weten de mannen in de cockpit.

Zij hebben het dreigende gevaar reeds lang van te voren zien aankomen. Zij denken aan de zuigende onberekenbare luchtstroomingen, die nog ver buiten het eigenlijke centrum van den wervelstorm merkbaar en gevaarlijk zijn. Zij wijken niet naar links of rechts uit maar naar boven.

De sterke vogel ontsnapt aan de gevaren der aarde en stelt zich in den rustigen, kristalhelderen Dom van de zon in veiligheid. De piloten weten wat zij doen.

Zij hebben respect voor deze gevaarlijke stormen en blijven op veilige hoogte vliegen, tot zij ver in de diepte de wateren van de Zwarte Zee ontwaren.

De ‘P H A Z K’ duikt naar beneden.

[p. 173]

Maar de inzittenden merken niets van oorsuizingen, benauwdheid, misselijkheid of maagbeklemming.

Ondanks het hoogteverschil.

Zwijgend wijst mister Hegwood naar kleine openingen in de zijwanden van de cabine en verklaart:

‘Zuurstofregulatoren.’

Grant knikt.

Hij is nu al dermate aan het volmaakte comfort van dit fantastische vliegtuig gewend, dat hij zich over niets meer kan verbazen, al klinkt het nog zoo vreemd.

Halt, nog iets.

Hij wendt zich tot zijn buurman, die ongeveer alles schijnt te weten, en zegt:

Het is eigenlijk grappig, hoe men op een vlucht als deze elk begrip van tijd verliest...... Zaterdag transpireerde ik nog als een koelie aan de Zuidoostkust van Sumatra en vandaag zijn we al in Klein-Azië, waar men ons bovendien nog de verzekering geeft, dat wij vanavond aan de Noordzee arriveeren. Ik had er trouwens geen flauw idee van, dat wij nu al zoo dicht bij Holland zijn.’

Mister Hegwood kijkt hem eerst verwonderd en dan een tikje geanimeerd aan.

‘Noemt u dat dicht bij Holland?’ vraagt hij. ‘Ik begrijp niet, wat u daarmee bedoelt.’

‘Dat zal ik u zeggen,’ antwoordt de inspecteur. ‘Naar verhouding van onze reis, zooals zij tot nu toe verloopen is, noem ik het dicht bij, als men 's morgens vertrekt en dan 's avonds ongeveer vier-

[p. 174]

entwintighonderd kilometer verder is. Het is even goed haast niet te gelooven.’

De Australiër is ten einde raad.

Met dezen man is werkelijk niets te beginnen. Hoe is zoo iets in 's hemels naam mogelijk.

Ongeveer vierentwintighonderd kilometer!’ roept hij met een wanhopig gebaar uit.. ‘Man, hoe kom je er bij?? Precies op een meter weet ik het natuurlijk ook niet, maar de afstand van Bagdad tot uw prachtige hoofdstad bedraagt zeker niet veel minder dan vijfduizend kilometer!’

Grant trekt de wenkbrauwen op.

‘Maar als ik het goed verstaan heb,’ brengt hij in het midden, ‘heeft de stewardes uitdrukkelijk gezegd, dat wij nog vanavond in Amsterdam aankomen. Het is natuurlijk mogelijk, dat ik mij vergist heb.’

Mister Hegwood lacht.

‘U vergist zich inderdaad geweldig, maar in iets anders als u denkt. De woorden van onze onvolprezen stewardes heeft u geenszins verkeerd verstaan. Zij heeft wel degelijk medegedeeld, dat wij vanavond onze plaats van bestemming bereiken en u kunt er zeker van zijn, dat het ook gebeurt.’

Grant begint te rekenen.

‘Maar,’ zegt hij eindelijk aarzelend, ‘vijfduizend kilometer op één dag... dus het razende tempo, dat wij tot nu toe hebben volgehouden, zou nog verdubbeld moeten worden? ...... Neen, mijnheer, nu probeert u mij iets wijs te maken. Want dat kan zelfs de K.L.M. niet. Dat weet u ook wel.’

[p. 175]

‘Wedden?’ vraagt de millionnair met een vroolijke tinteling in zijn oogen.

‘Wedden doe ik nooit,’ antwoordt de voorzichtige inspecteur met groote beslistheid, maar mister Hegwood houdt lachend aan. Na nog even te hebben tegengestribbeld, gaat Grant ten slotte op de weddenschap in.

‘Om hoeveel?’ vraagt de man, die ongeveer twee provincies in Australië bezit.

‘Om een gulden,’ luidt het laconieke antwoord en mister Hegwood is perplex.

Maar hij krijgt een gelegenheid om te protesteeren, want op dit oogenblik verschijnt de stewardess en meldt, dat men zooeven de Roemeensche haven Constanza gepasseerd is.

De ‘Koetilang’ is in Europa!