Iwein van Aelst (1128); Het blijspel van Mevrouw de Caumartin

[p. 41]

VII.

Het was nog vroeg in den morgen. De markiezin de Caumartin had zich nog niet gekleed; toch was de baron reeds by haer: zy schenen te samen in een levendig gesprek te zyn. ‘Ik bewonder u, myn vriend! sprak zy zonder spot. Nooit werd er beter ontwerp vlugger en omzichtiger uitgevoerd. Ik ben u veel dank verschuldigd. - Ik geloof niet dat Henri u hetzelfde zeggen zal. In ernst, ik begin voor Zéphirine te vreezen. Zy zoekt De l'Hôpital te zichtbaer. Ik heb haer willen waerschuwen, zy heeft slechts gelachen. ‘Ik wil van dezen Groenlander een' mensch maken? Zy heeft gezegd: Uit dezen ruwen keisteen moeten vonken springen.’ -

[p. 42]

Wie met de rust van anderen spot, zet zyne eigene op het spel, fluisterde ik haer in. - Dan zullen wy den inzet betalen, hernam zy, met eenen grimlach. Myn arme Henri, de mislukking van zyn huwelyk sluit hem den toegang tot hetgeen zy nu een' hof noemen, ik kan hem daer niet helpen.

- ‘Laet Henri zich troosten. Deze luim van de barones maekt zyn huwelyk zeker. Slechts zal zy een weinig vernederd worden. Het is zonderling hoe alles gunstig voor onzen goeden Julius medewerkt.

- Zy is eene zachtmoedige engel, die vrouw van...’

Een snelle uitroep, die der markiezin ontsnapte, deed den edelman zwygen.

Bleeker kon men zich geen levend mensch voorstellen, dan op dit oogenlik De l'Hôpital, zonder groet of pl gtpleging, binnenstortte. Eerst wierp hy zich op een stoel, daerna viel hy aen de voeten der markiezin. - ‘Om Gods wil, Mevrouw! zeg my waer zy zyn; want het is op uw bevel. O! zoo dat niet ware, zoo gy het niet weet, dan heeft zy zich in de Seine geworpen, en de anderen dolen in troostelooze ellende om; dan ben ik hun moordenaer, de moordenaer myner Loïse! - Loïse! Loïse! In 's Hemels naem, zeg, Maria! wys my haer verblyf, wys my waer zy zich verborgen heeft; want dat kan niet zyn, dat vreeselyke kan niet waer zyn, myne echtgenoote eene zelfsmoordenares!’

[p. 43]

Deze woorden, in den schellen toon der wanhoop, in éénen adem, zonder orde of tusschenpoos, daerheen geworpen, schenen noch den baron, noch de markiezin byzonder te treffen; de laetste voegde hem toe: ‘Maer myn goede De l'Hopital! hoe wilt gy nu dat ik iets voege tusschen uwe uitroepingen, die niets anders dan op zyn best bewyzen, dat gy ze zonder nadenken uitspreekt.’

Die koele ernst werkte op Julius: hy kwam tot meerdere kalmte.

- ‘Gy hebt gelyk, edele vrouw! gy hebt gelyk. Ik wond de hand die ik knielend kussen moest; maer heb medelyden met my; gy kunt niet weten wat dat zegt voor den ongelukkige, dat huisgezin, dat met hem geleden heeft, en dat hy als een eerlooze heeft verlaten, en dat hy bezoeken wil om zyn hart moed en rust te geven, en dat hy dan niet meer vindt; denk het in, hoe hy zich in de somberste gissingen verdiept, tot krankzinnigheid toe peinst, en zich opwindt.

- Ja waerlyk, ik vermoed hoe ver gy het brengen kunt in de groote kunst van zelfkwelling. Ik begryp nog iets anders. Gy hebt onze overeenkomst willen verbreken.

- Dat wilde ik niet. Myn woord is my heilig. En hoe zonderling hard uwe voorwaerde ook wezen mogt, ik ben haer nagekomen. Slechts wilde ik ongemerkt myn geweten geruststellen door haer te zien, myne gade,

[p. 44]

die weldra moeder zal zyn van myn kind. Ik had dat reeds eenmael gedaen. Gisteren avond vond ik haer niet, geen hunner was meerdaer. Vroeg in den ochtend joeg myn doodangst my weder derwaerts; maer te vergeefs! myne geliefden waren niet terug gekeerd, waren spoorloos verdwenen; vreemden bewoonden reeds ons huisvertrek. Is myne gemoedsbeweging te verontschuldigen?

- Dat is zy niet. Had ik u niet verzekerd, dat een weldoende engel over hen waken zoude? sprak de baron. Was die treurige, bedompte, ongezonde woning een verblyf voor eene vrouw, als de uwe, in haren toestand? Moest gy het natuerlyke niet eerder geloofd hebben dan de ysselykste ongerymdheden? Een man als gy?

- God zy geloofd, zy zyn in veilige hoede! riep nu De l'Hôpital, in verrukking de oogen opheffende, en weder wierp hy zich aen Maria's voeten.

- Laet ons er niet meer over spreken, hernam zy vriendelyk. Thans kunt gy zonder afleiding voortgaen op het pad, dat ik u zal aenwyzen. Ik tal u een' talisman geven.’

Het was een briefje van zyne echtgenoot. Hy las het; daerna riep hy, met hartstogtelyke drift: O myne Loïse! zoo berustend gelaten, zoo vol blyde hoop op eene toekomst, die voor haer nog zoo onbegrypelyk is: de zwakke vrouw is sterker dan ik!’