Serena

[p. 56]

Morgen op de hei.

Ik loop langs hei - die ligt in diep azuur
Van zomerhemel rondom neergespreid -
Kleurwarme hei: een brokje oneindigheid
Van kruid en bloem, zoover ik mijmrend tuur.

Wereld en menschen weg... Alleen natuur
Zoo pas gegleên uit rijk van rustigheid
Met glimlach ongerept: stille innigheid
Van nijver leven in het morgenuur.

Ik schroom te treden op het purprend bruin;
Ik schroom den voet te zetten op het mos
Zoo gul aaneengegroeid.... Het lijkt me een bosch
Vol lommerpaadjes, of een feeëntuin
Priëelig groen en koel. - Een menschenvoet
Vertreedt zoo licht... en weet niet dat hij 't doet.