Serena

[p. 66]

Vrede.

Vaak is het mij of 'k als een vogel ben
Op reis naar onbekende verre stranden,
't Hart vaag herinn'ringsvol van schoone landen,
Waarvan ik naam en plaats noch weg meer ken;

Alsof daar eenmaal dierbaar teedre handen
Mij zacht vaarwel toewuifden.... of ik hen,
Die ik dáár liefhad, vaag in droom herken,
Als in droomzaal herinn'rings lichten branden.

Daar ligt een wijde zee - oneindigheid
Van uren - tusschen nu en toen, en de ure
Als 't land uit zee zal rijzen. Op dien tijd
Drijft aarde als de arke Noachs.... Als ik ture
En me op gedachtenvleuglen vrij laat drijven,
Speur 'k zilvergroen van vredigblije olijven....