Serena

[p. 88]

Gelijk een vogel.

Gelijk een vogel moede nederstrijkt
Op 't nestje in loovren veilig weggeborgen,
En 't kopje slapend buigt totdat de morgen
Blij uit haar lichte wolkwaranden kijkt,

En zachtjes zegt: ‘mijn heele hemel prijkt
Alreê met rozen van mijn liefde en zorgen...’
En 't is hem wèl dat nacht is opgeborgen -
Hij rept de vleuglen al, zijn moeheid wijkt! -

Zoo strijk ik telkens, Liefste, moede neder
Op 't nestje van uw liefde, tusschen loover
Van fijne huislijkheid, en als ge u over

Mij neigt na rust, ontwaakt mijn ziel of teeder
Haar wekte morgenglans tot Dag van Zegen -
Zij stijgt in 't licht het Licht der Liefde tegen.