Serena

[p. 93]

Vivisectie.

O, dat ik spreken kon in taal van vuur
Van wat mijn ziel verschroeit: elk woord een spranke
Opstrevend tot getak van vlammenranken,
Heffend vlamkelken naar het hoog azuur!

Ik heb geschouwd in hel van pijn: het uur
Van sterven wreed verschoven; langzaam 't blanke
Fijn-vlijmend staal in 't krimpend vleesch; het janken
Met kunst gesmoord bij 't lijdend creatuur!

Mijn smart, mijn toorn, mijn schaamte om 't helle-wee
Zouden fel laaiend wereld overstijgen:
Onbluschbre kreet van hart dat niet wil zwijgen,
Zengende vloek uit onmachts vlammenzee,
Brandende drang om 't onrecht te bekrijgen,
Dat mensch tot duivlenwreedheid zinken deê!