Serena

[p. 196]

Van zachte waatren.

Zij komen geschoven, zoetjes geschoven,

Hobbelbobbel, kristallig klaar,

Met korte klokjes even naar boven,

Zijigjes achter en naast elkaar;

Van ver weg, langs stille vlakte,

Uit diepe, koele, milde wel,

Droomrig groen onder 't groen getakte,

Zonnighel onder 't zonnespel;

Dommelzacht in den schaduwdommel,

Waar 't langs 't bruine huisje glijdt;

Vaagjes slaande met licht geschommel

Tegen des vondertjes vastigheid;

Even fronslend om een voetje,

Spiegelwiegelend het beeld

Van klein menschje, een kindersnoetje,

Waar veel waarig haar om speelt;

Dan àl glans weer tusschen wije

Groene weideweelden voort,

Naar 't afdalend blauwe vrije,

Waar een zilvrig stadje gloort;

[p. 197]

 

Blanker, klaarder - o zoo'n lange

 

Baan van tintelvroolijk licht,

 

Zonne's volheid opgevangen:

 

Blijend heel het vergezicht!

 

Altijd verder, zachtjes, zoetjes

 

In breedvredig voortgewoel:

 

Waatren stil op glanzevoetjes

 

Eén van zin naar 't verre doel....