Lekenspiegel

23 Hoe Adam het paradijs verliet en wat dat voor ons inhield

Toen Adam en Eva van de vrucht hadden geproefd, beseften zij dat ze naakt waren en schaamden ze zich voor elkaar. Meteen bedekten ze hun lichaam, want ze droegen geen kleren en waren beroofd van Gods genade. Maar voordat zij het gebod verbraken, waren zij in alles onschuldig met een zuiver hart en dachten ze aan geen enkele zonde. Als de mensen zo zuiver en onbesmet zouden zijn dat zij wat zij hoorden of zagen niet verkeerd zouden opvatten, zou niemand zich schamen voor zijn lichaam, noch het bedekken. Ook zouden zij zich er niet voor schamen om elk deel van het lichaam bij de naam te noemen. Maar dooide wellustige gedachten die inherent zijn aan het zondige hart, ontstaat de nimmer aflatende schaamte.

God verscheen meteen:

- ‘Waar, ben je Adam?’

Toen Adam Gods stem hoorde, durfde hij niet tevoorschijn te komen. (Nog steeds houden diegenen die hun schande kennen zich graag schuil!) Uiteindelijk vertoonde Adam zich:

- ‘Heer, toen ik u hoorde, was ik bang, omdat ik uw gebod verbrak. De vrouw raadde het mij aan, lieve Heer, en zo heeft zij mij om de tuin geleid.’

De vrouw zei meteen dat de slang het haar liet doen. Zo schoven beiden de ander de schuld in de schoenen. Dat hielp hun geen sikkepit. Het is kwaadaardig en dom wanneer een mens zijn zonden afwentelt op een ander door te zeggen:

- ‘Ik kon er niets aan doen, die daar raadde het mij aan!’

God heeft de mens verstand gegeven tijdens het leven zodat

[p. 43]

hij drommels goed weet wanneer hij iets goeds of iets kwaads doet. Niemand hoeft op aanraden van een ander Gods gunst te verliezen door kwaad te doen. Alle zonden ontstaan door onze eigen wil. Niemand kan zich rechtvaardigen voor die zonden, waarvan het verstand aangeeft dat we er zelf schuld en blaam aan hebben.

Daarop sprak God tot Adam:

- ‘Omdat jij de wil van je vrouw hebt gedaan en mijn gebod in de wind sloeg, zul je voortaan je kost moeten verdienen met pijn en zweet.’

Zie, kinderen, en merk allemaal op welke grote ellende Eva ons heeft bezorgd met haar ongehoorzaamheid. Daardoor kennen we honger, dorst, zorgen, kou, hitte, vorst. Daardoor worden we met pijn geboren en kennen we heel ons leven woede, ziekte, pijn, werk en menig ander leed. Er is geen koning, graaf, hertog, paus of edele die bij tijd en wijle geen pijn en zorgen kent en dikwijls tegen zijn wil oorlogen en ziektes moet dulden. Wij moeten deze wereld verlaten met grote smarten. Als de wrede dood ons te grazen neemt, moet het lichaam in de aarde. De ziel gaat haar eigen weg en niemand weet precies waar zij op een nacht heen zal gaan. Deze rampspoed hebben we geheel en al te danken aan de vrouw. En daarom moet zij die uitzonderlijke pijn die haar gelijke niet kent, doorstaan wanneer zij kinderen baart. Ook kent zij daardoor zorgen, pijn en angsten om het kind en moet zij zijn ontlasting opruimen en het vuil van hem afwassen, totdat het kind het zelf kan. Daarvan is de man geheel vrijgesteld.

Vanwege dezelfde zonde zou iedereen naar de hel gaan als het doopsel (dankzij de passie van Christus) onze zonden niet zou wegnemen. Want zijn gezegende dood was niet nodig geweest als Eva niets misdaan zou hebben. Let dus op: omdat het door de vrouw kwam dat God boos was op de mensheid, moest een vrouw het ook weer goedmaken; ook al was het pas lange tijd daarna. Die vrouw was de onbevlekte Maria, die voor ons aflaten en genade verwierf.

[p. 44]

Zoals Eva de vrucht plukte van de boom toen zij het gebod verbrak, net zo hing Christus aan het kruis op Goede Vrijdag, waarmee Hij de misdaad van Eva tenietdeed en ons verzoende met zijn Vader. Dit is de zoete vrucht ter vergeving van alle zonden. Net zoals de levende boom waarmee Eva de schuld op ons laadde in het midden stond van het paradijs (waar de kostbare fontein ontspringt waaruit de vier rivieren stromen waar ik u hiervoor over heb verteld), net zo stond dat kruis in het midden van deze aarde. Aan dat kruis hing de edele vrucht, God en mens, waaruit de krachtige fontein sproeide. Daaruit dronk de hele wereld. Dat was de wonde in zijn zij, die men maakte voor onze zaligheid. Om de wereld te helen was Hij zelf de fontein van barmhartigheid waaruit de vier rivieren stroomde - namelijk uit zijn handen en voete - aarvan niemand de diepte kan peilen.

Op deze manier heeft Onze Heer zijn passie bedoeld tot behoud van alle mensen en al vooraf aangekondigd in de verhalen die men vindt in het Oude Testament.