Van glorie en lijden

Sonnetten uit de loopgraven aan den Yser

[p. 17]

Zoo zei de Moeder:

I

Nu vraagt gij waar de dagen henen-glijden,
en waar de schoonheid, die ge wenschtet, ging,
waarom de grootschheid van het zon-verscheiden,
verkwijnen moet in vage schemering.

Ge vraagt waarom de roze zomertijden
versterven, wijl ze een grauwe herfst verving,
en waarom 't meisje, dat soms spelemeide
in 't lente-groen, is maar een sterveling?

o Droevig kind, zoo is het leven zelf,
want alles komt, en alles moet verdwijnen,
zooals de zon zinkt in het lucht-gewelf.

Toch wordt de lente sterke zomerpracht,
het meisje voert de puurste lichaams-lijnen,
een schoone dag wordt ook een schoone nacht.

[p. 18]

II

Het was een mooie avond, - en uw vader
stond statig-blijde, wijl geen blad bewoog -
en schoon was zijne moed, en schoon te gader
uw vaders woorden en uw moeders oog.

Ge zaagt uw vader, die ten velde toog
en al de vaders en de broeders kwamen nader,
en waren sterk: hun edel hoofd stond hoog
en hun gelaat was fier.... 'k aanzag uw vader.....

De vrouwen weenden, doch de mannen lachten,
ze zongen 't breede lied, dat vrijheid wou,
ze wilden sterven, vóór in dwang te smachten.

Ze waren groot, en waren diep-getrouw
aan 's menschen goedheid - want dien avond brachten
tien duizend vaders hoop weer tot hun vrouw.