De verrijzenis

[p. 70]

De Goede Steden

Ook zijn er steden, zacht en maagdelijk-schoon,
die in den wilden strijd der menschen-vlagen,
het leed dier menschen hebben, dood-gewoon,
op hunne zwakke schouders helpen dragen.

Zij stonden in het veld, met bleek gelaat,
zij hielpen zieken en de zwaar gewonden;
het vuur-gelaai verroodde hun gewaad,
dat blank was, en met zonnestraal gebonden.

Hun lichte handen waren met het bloed bevlekt,
hun oogen waren diep van mede-doogen;
zij hebben vele doôn met aard bedekt,
bescheiden was hun gang en half-gebogen.

Zij stonden in het vuur, en bleven in 't geknak
van de granaten, kalmer dan de mannen...
Van tijd tot tijd was 't of hun harte brak,
wanneer de bommen schokten huize-pannen.

Zoo leden zij als menschen, om 't verdriet
der andren 't meest, - en lieten zelfs geen klachten,
wen plots hun toren machtloos vallen liet
zijn spits - en om hun puinen drongen nachten.

[p. 71]

 

Want deze steden, die de wereld-smart

 

op hunne zwakke schouders hielpen dragen,

 

gewerden heilig, daar hun zuiver hart

 

steeds troostend klopte in puin en 't bloed der dagen.

 

 

 

Zoo waren deze steden maagdelijk-schoon!...