V-teken
Winston Churchill schijnt het tijdens de Tweede Wereldoorlog te hebben ingevoerd als teken voor Victory. Het had toen alles te maken met het verdelgen van de vijand en de daarbij horende zege. In Nederland werd het overgenomen. De krijgshaftige betekenis lijkt nu vrijwel verdwenen; allerlei jongvolk bezigt het gebaar als een soort vredesteken. Let wel: we spreken over Nederland. Wereldwijd bezien kan men het V-teken op vele manieren duiden, of zelfs helemaal niet meer thuisbrengen. Sommige terroristen, die op luchthavens onschuldige burgers hebben neergemaaid, steken bij arrestatie triomfantelijk twee gespreide vingers op! Vliegtuigkapers, zelfs ordinaire damestasjesdieven maken het V-teken als ze worden gepakt! Een louche staatspresident...
Hoe ging het bij u op de lagere school, als u ‘naar achteren’ moest? Bij navraag bleek ons dat er veelal twee vingers in V-teken opgestoken mochten worden; juf of meester wist dan dat het kind naar de plee moest.
Pat Andrea, de tekenende auteur van dit boekje als het ware, herinnert zich van zijn schooltijd een zekere signaalverfijning. Als je iets wou weten of zeggen, ging je ‘netjes zitten’, rechtop, armen over elkaar - je kon daar nog aandachttrekkend bij kuchen. Eén vinger opsteken was: ik moet plassen. Twéé vingers: ik moet poepen.
Ha, daar schiet ons iets te binnen. Toen de geallieerden in W.O.-II een victorie-campagne begonnen waren met de morsetonen voor V, het V-teken van Churchill èn het ta-ta-ta-tôôô van Beethoven z'n Vijfde Symfonie, toen nam de Duitse propagandaminister Goebbels het Videe óver, om het orgineel te ontkrachten. Weldra zag men op muren en spandoeken: V = Victorie, want Duitsland wint voor Europa op alle Fronten. Later werd dat ingekort tot V = Duitsland wint op alle Fronten. Een logicus schreef daar een keer met witte verf onder: A = Poep.
Auteursrechtelijk beschermd
