Durk
‘Sjoch,’ sei Dette, ‘in kaart fan Durk en Brecht.’
Myn âldste soan en syn freondinne binne berchbeklimmers. Se hiene de kaart skreaun foar' t se de stap setten by de hellings fan 'e Mount Everest op.
Tusken myn bestean en dat fan myn soan bestiet in wrâld fan ferskil. Ferlike mei him fiel ik my in omgriemer.
Der is him noch noait wat tsjin rûn. Wat er wol docht er yn in hânomdraai. Hy slacht gjin sydpaden yn, glidet net út. Syn libben ferrint glêd en nimt in hege flecht. De jonge hat it foarinoar.
Ik lij oan it libben, myn houliken brekke my by de hannen ôf, ik lûk my hieltyd werom yn in hoekje.
Dat sei ik tsjin Dette.
‘Mar do en ik genietsje dochs fan alles en noch wat,’ sei se.
‘As ik oan Durk tink dan wurd ik mismoedich fan myn eigen libben,’ sei ik.
‘Sa't it mei dy jonge giet dat soe dy bliid meitsje moatte.’
‘Ik wol de holle yn 'e snie fan 'e Mont Blanc lizze’, sei ik.
‘Ja,’ sei Dette, 'en as Durk dêr dan wer ris komt fynt er him. En dan seit er: ‘Ik hie noait tocht dat dy man dat noch ris oprêde soe.’
‘Ik bin in kloat,’ sei ik.
‘Pak de auto dan en ryd der hinne,’ sei Dette.
Dat wie juster. Ik rin no om as in aaisiik hin. Ik soe graach yn it finsterbank sitten gean wolle om nei de wolken te sjen, mar ik fyn it bespotlik.
Auteursrechtelijk beschermd