winter
Dette wie út 'e skroeven. Se brûsde troch it hûs. Se besprong my en sleepte my mei ûnder 'e keukenstafel, mar se betocht har en sei: ‘Nee, no net fansels, jûn, as wy werom binne.’
Se stroffele oer de stoel dy't se oan 'e kant smiten hie.
‘Koest wol blyn wêze,’ sei ik.
‘Ik bin blyn,’ sei se.
Dette wie út 'e skroeven om't se mei har man de feart út soe.
Mei de man dêr't se earder mei troud west hie en de heit fan har bern hie se dat noait dien. Dy koe net ride. En de bern skaaiden nei him út, want dy koene it ek net. Alle winters hie se de dei ferflokt dat se him tsjinkommen wie. Se hie it daliks útmeitsje moatten doe't se seach dat se mei in knoffelhakke op it iis stie.
‘Mar leafde is blyn,’ sei se.
Doe't it ferline wike begûn te friezen sei se: ‘No hoopje ik sa datst reedride kinst en datst der fan hâldst. Ik hie it dy fansels daliks freegje moatten doe'tst by my yn 'e trein staptest.’
Ik koe har gerêststelle.
‘En hoe kinst it?’ sei se.
‘Goed.’
‘Gelokkich, ik ek.’
Underweis nei de feart ta sei se noch: ‘No soe ik it sa ferskriklik fine as wy net like hurd koene.’
Nei in kertier riden sei se: ‘Dit is dyn tempo, hin.’
‘Ja.’
It wie harres ek.
Ik seach dat se even yn betizing wie. Doe sei se: ‘Soest der mâl fan wurde. Hjir ha ik mear as fiifentweintich jier op wachtsje moatten.’
Auteursrechtelijk beschermd