De grenzen van Europa

[p. 4]

Voor de secretaresses van mijn kabinet

[p. 7]

Woord vooraf

Een Europees Commissaris voor de Interne Markt en Belastingen heeft veel te maken met het Europees Parlement. Alle wetgeving moet immers door het Parlement worden aanvaard. Dit betekent overleggen, onderhandelen, overtuigen. Het resultaat is niet zelden een groot aantal amendementen. Ik heb dan ook urenlang in de plenaire zaal van Straatsburg gezeten, vaak tijdens nachtelijke zittingen, en heb daar menige stemming meegemaakt.

Tijdens die urenlange sessies viel het mij op hoeveel ‘bekende’ Europeanen er in het Parlement zaten. Ik wist bijvoorbeeld niet dat Hans Modrow, Mario Soares en Michel Rocard inmiddels lid van het ep waren. Op een van die zittingen kwam ik met Derk-Jan Eppink - lid van mijn kabinet belast met parlementaire zaken - op het idee met enkele parlementsleden een interview te maken over de toekomst van Europa.

Ruim een jaar hebben wij gesprekken gevoerd met Pat Cox, Willy De Clercq, Lord Inglewood, Hans Modrow, Hans-Gert Pöttering, Michel Rocard, Jacques Santer, Mario Soares en Carlos Westendorp. Elke geïnterviewde had zijn eigen verhaal, zijn eigen cultuur en politieke achtergrond. Onder de gesprekspartners zijn twee liberalen, twee christendemocraten, drie socialisten, een Britse conservatief en een Duitse marxist. Wat hen bindt, is hun lidmaatschap van het Europees Parlement.

[p. 8]

De gesprekken spitsten zich toe op de toekomst van Europa, een vraag die in 2004 - een waar ‘overgangsjaar’ - actueler is dan ooit. Tien nieuwe lidstaten treden immers toe in mei. Europese verkiezingen zijn voorzien voor juni. Er komt een nieuwe Commissie en het gesprek over een Europese grondwet gaat door. Zo'n jaar is een kruispunt. Hoe ver kan de Europese integratie gaan? Waar liggen de grenzen van Europa - geografisch en politiek?

De geïnterviewden spraken niet alleen over instellingen en procedures, maar ook over zichzelf. Hoe zijn zij in Europa beland en wat waren hun ambities? Welke rol speelden zij in hun lidstaat? Sommige interviews lezen als een geschiedenisboek, andere als een meer persoonlijke ontboezeming of zelfs een politiek testament.

Het maken van een boek met interviews is een enorm karwei. Er komt meer bij kijken dan alleen het voeren van de gesprekken. Geluidsbandjes moeten worden uitgetikt, teksten moeten worden vertaald en geredigeerd. Ik wil in de eerste plaats de geïnterviewden bedanken voor hun medewerking. Met de meesten spraken wij twee uur en bij sommigen kwamen wij terug voor een tweede sessie.

Verder wil ik de mensen bedanken die hielpen bij het uitwerken van de bandjes: Uschi Batscheider, Dorothy Hinckley, Luuk van Middelaar, Anne Vanwynsberghe, Kerstin Ringler en Claudia Bergmann. Natuurlijk gaat ook alle dank uit naar de vertalers die de interviews, gevoerd in het Engels, Duits of Frans, vertaalden in het Engels en het Nederlands. Zonder hun inspanningen zou dit boek niet tot stand zijn gekomen.