Nawoord
Maar een enkeling op het Binnenhof wist dat ik dit dagboek bijhield. Dat leverde ook een dilemma op. Hoe ver kun je gaan met het openbaarmaken van uitspraken en gedragingen als degene over wie je schrijft niet wéét dat je het opschrijft? Ik heb geprobeerd daar journalistiek en fatsoenlijk mee om te gaan.
In weerwil van berichten als zouden de verkiezingen en formatie van 1998 saai zijn geweest, vind ik dat er óók veel is gebeurd. Belangrijke politici als Van Mierlo, Bolkestein en Wallage kozen voor een ander bestaan. Het cda raakte de zo vertrouwde plaats in het centrum van de macht definitief kwijt. De vanzelfsprekendheid waarmee Paars ii tot stand kwam, doet vermoeden dat het al héél lang geleden is dat deze politieke combinatie ondenkbaar werd geacht. De formatie was, volgens oud-informateur en huidig minister van Sociale Zaken Klaas de Vries ‘de meest openbare sinds de Tweede Wereldoorlog’. Maar, ik geef toe, incidenten die het parlementair-journalistieke leven zo zijn gaan bepalen, waren er weinig.
De campagne, verkiezingen en formatie van 1998 heb ik intensief gevolgd. Zou ik het anders hebben gedaan zonder dit te publiceren dagboek? Ik denk het niet. Ik volgde de vvd conform de afspraken bij het nos-Journaal. Mijn ervaringen zou ik hoe dan ook hebben opgeschreven. Het verschil met een ‘gewoon’ dagboek is dat ik het nu aan de openbaarheid prijsgeef.
Margriet Brandsma
Auteursrechtelijk beschermd