Een bonte vlucht

[p. 46]

Het kindje.

De zon was gouden aan den hemel
Voor 't venster was een blank gewemel

van blankwitte kapelletjes,

die, als zilveren schelletjes,

lui klepten nieuwen dag.

Het kindje was met zon geboren
en lag in doop van gouden gloren
te glanzen als een jonge roze
die, badend zich in gouden hoozen,
het pas uitbotte lijfje praalt.

Het werkershuisje was maar amper,
het dek en bedje was maar schamper,

[p. 47]

 

de moeder had haar zog versleten,

 

en 't mandje, amper toegemeten,

 

had niets dat fijn was, teer bewaard.

 

 

 

De vader werkte dag en dagen,

 

de moeder tot het laatste dragen....

 

maar toch was 't hen voor 't kindje bang,

 

bij 't lampje, stil, soms uren lang

 

spraken zij blij en toch vol vreeze.

 

 

 

De vader had soms niets te wrochten

 

en al de zorgen niet vermochten

 

den honger dan uit huis te houden,

 

en wat zij peinsden, ach zij zouden

 

het kind niet welig kunnen hoeden.

 

 

 

Dan werd het in het huisje donker,

 

de moeder bette traangeflonker,

 

de vader staarde, zei niets uit,

 

alleen een somber tikgeluid

 

der oude klok riktikte dof.

[p. 48]

 

Het kindje was met zon geboren,

 

en lag in doop van gouden gloren

 

te glanzen als een jonge roze,

 

die, badend zich in gouden hoozen

 

het pas uitbotte lijfje praalt.

 

 

 

De zon was gouden aan den hemel,

 

Voor 't venster was een blank gewemel

 

van blankwitte kapelletjes,

 

die als zilveren schelletjes

 

luiklepten nieuwen dag.