Jonge Mei

[p. 10]

De jaloersche.

Die domme haan, die dwaze haan,
je weet wel van hierover
die kwam vannacht hier naar den deel
die sprong op 't raam en keek dan scheel
en schuin even naar binnen,
en kraaide buiten zinnen,
en sloeg zijn zwarte vlerken op
en gloeide omhoog zijn rooden krop,
en schreeuwde maar naar boven
dat veer en klanken stoven!

Die domme haan die dwaze haan,
je weet wel die parmantige,
die keek er zoo maar in ons bed,
hij had het op jou pruik gezet
zoo'n zwarten plek, op 't helle wit
die zoo maar naast zijn vriendje zit,
en die die baas er zoo maar laat
en niet al schreeuwend henenslaat;
‘is 't 'n haantje? is 't 'n hen?
't is iemand die 'k bij nacht niet ken!’

[p. 11]

 

Die domme haan, die dwaze haan

 

wat raakt die vent ons bedje:

 

zijn plekje was 't, 'n enklen keer,

 

nu, vriendje ligt Mevrouw er neer

 

wou jij daarom zoo kraaien

 

en met je vlerken zwaaien,

 

kraai jij maar! kraai!

 

schreeuw maar lawaai!

 

geen moer richt hier noch vader,

 

'n ‘Echtgenoot’ is nader.