Jade, jaspis en de jitterbug. Wijsheid en schoonheid uit het leven van baron Van Stralen op rijm (onder pseudoniem Ton Ven)

[p. 53]

Sport
5 Bridge

Blanche had inmiddels, mèt garage,
aangeschaft zich een c.v. cottage,
want ze wist haar man 't geld af te troggelen
(voor het verdre liet ze hem maar rochelen).
En terwijl hij beefde - een sidderaal -
kocht zij 't k.k. in de Ridderzaal.
Trouwens, de aankoop eens-voor-al een feit,
raakte hij snel zijn muizenissen kwijt.

Blanche gaf het huis de naam van Snowdrop,
zich herinnrend haar geboorte in Vlodrop.
Zomer was 't en dus een garden-cooling-
party lag vooraan in haar bedoeling.
Maar Van Stralen kwam haar nog toefluistren
dat een bridge-drive 't zaakje op zou luistren.
Daarbij vatte een tere tuingedachte
bij hem post; hij liep haast te versmachten.

Grote spelers, ook van hoogste adel,
vormden groepjes tussen den en dadel.
Wil misschien men enkle namen horen?
Daar zat eenzaam jonkheer Ezelsoren.

[p. 54]

 

Maar gravinne Bouter - ietwat stouter -

 

bracht het kleine jonkertje K. Bouter.

 

Graven Kwaliteit en Aanbeveling

 

(steeds een tweeling) werkten mee tot streling

 

van 't festijn. Zo graaf Den Aftrapmeester

 

die geen lintje droeg, maar wel een zeester.

 

Graven Grote Drein en Aardemade

 

werkten - jammer - enigszins ten kwade,

 

maar baron Van Ziel in Lijdzaamheid

 

was weer gunstig, tegenstand ten spijt.

 

 

 

Voorts onmisbaar bleek baron De Blinde,

 

de enige die hier de weg kon vinden.

 

Maar helaas, hij was degeen die krachtig

 

werd gesneden, ronduit onbarmhartig.

 

Want hij faalde in zijn snit op troef

 

en zijn lead-directing ging te stroef.

 

In een poging om kordaat te slemmen

 

zetten Kwaliteit en Drein hem klemmen,

 

en zijn zwakte-antwoord klonk onzalig

 

(ieder dacht: Wat doet die man pertalig).

 

Kwetsbaar, half gedekt op 't grastapijt,

 

raakte hij zijn slage' (en adem) kwijt.

 

 

 

Maar wie de eindstreep onverdacht zou halen

 

was natuurlijk weer baron Van Stralen.

 

Want slechts hij kon met onzegbaar zachte

[p. 55]

 

hand het bridgen koerse' in tuingedachte.

 

Eerst koos hij bekwaam een hartevormig

 

bloemperk, zo reeds op het oog niet wormig.

 

Daarin stak hij een reeks tuindersschoppen,

 

en vervolgens kwam hij op de proppen

 

met een hele massa serreruiten

 

van zijn kassen (want dat kan slechts buiten).

 

Naar dit bouwsel zond - tot elks verbazen -

 

hij een horde éen-twee-drie-klavrazen.

 

Opstroopmouws, dreigkins, roodkeelgatswijs,

 

huigzwieps riepen zij: ‘Dit krijgt de prijs!

 

Klaverazen is hèt spel voor heren,

 

maar van dit kunnen zelfs wij nog leren.

 

En wie anders denkt, beslommering

 

zij zijn deel; hij 's een verd.mmeling.’

 

 

 

Kras gezegd, - niet nodig meer. Ontroering

 

deed reeds allen snikken in hun voering.