Drie vergeten novellen

Van A.L.G. Bosboom-Toussaint, Cd. Busken Huet en Simon Gorter

X.

Vraag niet naar Julia, de geslagene, de geknakte, de verbrijzelde, de zielsbedroefde. De eerste dagen waren haar een droom, de eerste weken vielen haar lang, de eerste maanden kropen om; en niet vóór de eerste verjaardag van George's sterven achter den rug was, begon haar de tijd op nieuw de tijd, het leven op nieuw het leven te worden. Alleen pligtsbesef hield haar staande.

Er was een dag dat het haar eng werd om het hart. Het was die waarop zij dokter Egbert, na George's dood in het genot van al diens praktijk getreden, met vrouw en kinderen zijnen intrek zag nemen in hetzelfde Nieuwe Huis waarover wij haar met haren man hoorden spreken. Arme Julia!

[p. 76]

Maar er kwam ook een dag waarop haar geloof werd gezegend. Het was toen haar oudste jongen, in het avonduur met haar alleen, haar blozend en onhandig zei:

- Ma, ik ga naar de kweekschool.

- Naar welke kweekschool?

- Naar Amsterdam, voor de koopvaardij. Piet van den bakker, u weet wel, gaat ook; en meester zegt dat wij stellig door ons examen komen.

- Maar Janneman, heb je dan geen lust meer in Breda?

- Of ik! Maar weet u, meester zegt: Breda kost zes honderd gulden, en de kweekschool te Amsterdam twee honderd. Nu wou ik maar naar de kweekschool gaan, weet u.

Rijke Julia!

Zoo ging het bij afwisseling. Nu eens had zij moeijelijke oogenblikken; dan weder ontving zij, in liefdeblijken van de kinderen, in bewijzen van eerbied voor haar persoon en lijden, in teekenen van hoogachting voor de nagedachtenis van haren man, allerlei aanmoediging en opbeuring. Immer dreef tot hiertoe het goede boven, en ook het einde zal wel zijn, gelijk in George's brekend oog te lezen stond toen hij voor de laatste reis insluimerde: ‘Geene weezen!’