Verspreide verhalen

[p. 327]

Besluit.

De wolken wegjaegt, die van overal vergâeren,

En weêr met zonneschijn den hemel op doet klaêren.

j. vondel, Palamedes.

Desmérauges en zijne gade bleven met glossonby nog eenige dagen te Dovers, waar ook St. really en stephan zich bij hen voegden, om een afscheid te nemen, dat vooral den laatsten hevig schokte. De aanzienlijke sommen, welke almagro te Calais belegd had, werden door hem aan werken van liefdadigheid en tot ondersteuning van ongelukkige zeelieden besteed. En toch was hij, na het te gelde maken zijner bezittingen in Frankrijk, nog vermogend genoeg, om in Amerika, werwaarts zij zich begaven, volgens hunnen rang te leven. Hoogst gelukkig was voortaan hun echt. Xavère verloor, wel is waar, nooit geheel eene tint van somberheid, en dikwijls waren er oogenblikken, waarin zijn geweten hem ontrustte; maar zijne waardige vrouw verhelderde dan zijn gemoed, door haren blijmoedigen troost. - Zij verlevendigde dan telkens zijn vertrouwen op eene vergevende Godheid, en toen hij later weder in maatschappelijke betrekkingen werkzaamheid vond voor zijnen uitstekenden geest, herleefden zijne vrolijkheid en levenslust al meer en meer.

Sir charles had zijne taak ten genoegen van glos-

[p. 328]

sonby ten uitvoer gebragt. De meesten der zeeroovers gingen in landsdienst over, de anderen werden voor altijd uit Europa verwijderd. Jubarre alleen had van geene schikking met de Engelschen willen hooren; hij wilde, toen hij zag, dat al zijne makkers aan het aanbod gehoor gaven, den brand in het kruid steken; tijdig daarin door rastaff verhinderd, schoot hij zich, eer iemand het konde beletten, door het hoofd.

Miss anny was Lady folkstead geworden, doch werd, even als haar gemaal, een slagtoffer van de berekeningen der Hertogin. Het gebeurde zoo als stephan voorspeld had. De jonge vrouw vond zich teleurgesteld, toen zij, in stede van in de salons te kunnen schitteren, zich gebonden zag aan het ziekenvertrek van eenen teringachtigen echtgenoot en diens treurenden vader. Stephan, die haar diep beklaagde, wilde haar zoo niet beperken; hij zelf noodigde haar tot meerdere uitspanning: zóó werd zij meesteresse harer daden; deze waren niet altijd van ligtzinnigheid vrij te pleiten, en deden van haar spreken. De Hertogin ondervond in den volsten zin moederlijke kwellingen, en luide klaagde haar geweten haar aan; hoe meer zij zulks met het vernis der onverschilligheid zocht te bedekken, des te sterker ondermijnde het haar gestel. Zij stierf nog vóór den bejaarden St. really. Dat sterfbed was eenzaam, verlaten. De Hertog van jeverless moest juist eene zitting van het Parlement bijwonen. Stephan lag ziek te Chummore-Castle, en anny kwam te laat van een luisterrijk bal, om den laatsten afscheidsgroet harer moeder te hooren, die toen vooral zich zelve verwijtingen deed over de opvoeding, welke zij hare

[p. 329]

éénige dochter had gegeven. Niet lang daarna werd deze weduwe. De jonge Lord folkstead betreurde zijn vroegtijdig sterven niet; met gelatenheid verliet hij een leven, arm aan vreugde voor den man, wiens hoogste wensch verijdeld was. Zijn dood trof anny sterker, dan men van eene vrouw, die in de wereld leefde, zoude vermoed hebben - zij bleef bij St. really tot diens verscheiden, zij had stephan's laatsten wensch vervuld, en was den ouden, waardigen man eene goede dochter gebleven. Later huwde zij eenen jongen officier, dien zij door hare fortuin een' rang in de maatschappij schonk, en door hare genegenheid gelukkig maakte. De trotsche Hertogin had dus slechts geïntrigeerd voor den jongeren zoon van een onbekend geslacht.

‘En desmérauges en editha, wat hebt ge ons van hen mede te deelen?’ Niets verder, lieve Lezer! dan dat men op zekeren dag Lord john glossonby tot Sir charles hoorde zeggen, terwijl hij eenen brief uit Philadelphia inzag: ‘Nu, dat verheugt mij regt: desmérauges heeft een' zoon, en naar mij wil hij dien noemen!’

1837.