Des wereldts proef-steen ofte de ydelheydt door de waerheyd beschuldight ende overtuyght van valsheydt
(1643)–Anton van Bourgoingne, Petrus Gheschier–
Auteursrechtvrij
[pagina 349]
| |
Waerheydt.
| |
[pagina 350]
| |
VVaerheydt.
Ydelheydt, dit zijn al webben
Die niet om het lijf en hebben,
En 't en is maer schralen windt
Daer ghy d'ooghen mé verblindt.
Hoe kan ons een volle leven
Hier beneden zijn ghegheven,
Daer het leven goedt oft quaedt
Noyt van afgaen stille staet?
Hoe kan't vol gherekent wesen
Dat noyt heel kan zijn ghewesen,
En ghedurigh (soo-men spreeckt)
In soo vele stucken breeckt?
'T leven en de volle Mane
Loopen op ghelijcke bane;
En die 't leven wel bekijckt,
Vindt een beeldt dat haer ghelijckt:
VVant ghelijck de volle Mane
Die by nachte compt te gane,
Kranckt ghedurigh in haer licht
En van afgaen noyt en swicht;
Soo wordt ons het volle leven
Dagh op dagh te niet ghedreven,
En ghedurigh oock verkort
Als de Maen die kleender wordt.
| |
[pagina 351]
| |
VVil ick noch wat klaerder spreken
En ontdecken meer ghebreken
Die bekleedt met ydel schijn
In de volle jaren zijn?
VVeet dat alle volle jaren
Onghevoelijck henen varen,
En noch minder als de Maen
In haer volle wesen staen.
VVant de Mane valt-se neder
Crijght seer korts haer volheydt weder,
En uyt haren ronden krans
Compt al weder nieuwen glans:
Maer als't leven is vervloghen
Vindt den mensche sich bedroghen;
VVant 't en compt niet wederom
Dat eens was soo willekom.
Noyt en heeft-men sien gheschieden,
Dat verdrooghde stramme lieden
VVeder keerden tot de jeught
En vercreghen nieuwe vreught.
Dit is onder groot en kleene
Met de silver Maen ghemeene,
Dat ghelijck de Mane wijckt,
En haer selven noyt ghelijckt;
Soo de menschen met hun allen,
Oft-se rijsen, oft-se vallen;
| |
[pagina 352]
| |
Oft-se kael zijn ofte rijck,
Zijn hen-selven noyt ghelijck.
Hier en is gheen goedt te smaken
Dat ons recht verheught can maken;
VVant den Hemel die soo draeyt,
Dagh op dagh ons mede maeyt.
Selfs de wijsers met ons spelen,
En ghestaegh ons d'uren stelen,
En naer d'uren valt den slagh
Die alsoo vernielt den dagh;
En soo loopen heen de jaren
Min noch meer dan als de baren;
En soo vlieght den jonghen tijdt
Als den post die vluchtigh rijdt.
Tegenwoordigh soo wy spreken,
Is ons al wat af-gheweken,
En op desen ooghenblick
Zijn wy krancker ghy end' ick.
'T leven sonder stille staene
Kranckt ghedurigh als de Maene;
Daer valt alle dagh wat af,
Tot dat't sinckt in 't duyster graf.
Noyt en is den tijdt soo groene
Dat hy blijft in eenen doene;
Hy gaet even met dit woordt
Even dapper voordt en voordt.
| |
[pagina 353]
| |
Sal dan iemandt dorven peysen,
Dat al dit ghedurigh reysen,
In dit onghestadigh Rondt
Laet ons leven onghewondt?
Seker waen ghewoon te lieghen
Sal alsulcken mensch bedrieghen;
VVant den tijdt in't minste deel
Is noyt teghenwoordigh heel.
Spreeckt ghy van voor-lede daghen
Die ons' oude Vaders saghen,
Dese deden hunnen keer,
Maer en zijn als-nu niet meer.
VVilt ghy van de tijden rommen
Die noch niet en zijn ghecommen?
Dit is (tusschen ons gheseydt)
Kinder-werck en sottigheydt.
Oft wel spreeckt ghy van de tijden
Die nu teghenwoordigh rijden?
Dit en staet my oock niet aen,
VVant de tijden altijdt gaen.
En men kan dit niet bemercken
Hoe den tijdt sweeft op sijn vlercken;
Dit is seker ende claer,
D'een tijdt volght den ander naer.
Soo dan zijn't maer ydel maren,
Alsmen roemt op volle jaren,
| |
[pagina 354]
| |
En hy heeft op't sandt ghebauwt,
Die hier op sijn siel betrauwt.
VVel dan, om hier uyt te scheyden,
Laet u noyt van waen verleyden,
maer dat VVaerheydt u ghemoedt
Stiere tot ghedurigh goedt.
|
|
