Bezonnen verzen

[p. 34]

Herfstmorgen

Door wat dalen van den slaap getogen,

Wiesch ik in den zuivren stroom

Van den grondeloos bezonken droom

De verdofte spiegels mijner oogen,

Dat hun eerste morgenblik

Overstraalt de ziel met zaalgen schrik?

Melkweg van verheerlijkt weten,

Hangt de zomer en zijn vol geluk,

Last die liet geen schaûw van druk,

In de heldre erinnering vergeten

Tot verdiepten dageraad

Van het oogenblik dat komen gaat.

De ijle schilferrosse blâren en het spinrag

Dat hun webbe dauwbesnoert,

Staan opeens doorregen en gevoerd

Met der zonne laaien inslag -,

En de schemerheimnis van den nacht

Voort haar keper door de helle dagedracht.

Nog eens was het zoo. Herrezen

Trad ik uit den schemer van den dood.

Uit haar schamel dek van morgenrood

Beurde een onherkenbre wereld 't wezen

In den regen van het nieuwe licht

Dat zijn glans uit dood en leven had verdicht.

[p. 35]

 

Voor wie onvoorwaardlijk blijft beleven,

 

Wordt al overleefde smart en vreugd

 

Als een droom die in den morgen heugt,

 

Licht en schaduw opgeheven

 

In de dauwgedrenkte kracht

 

Na den slaap van éenen nacht.

 

 

 

Door geen enge erinnering of hope

 

In haar tijdlijkheid geblind,

 

Straalt de ziel als 't oud ontvanklijk kind

 

Elken schijn in bloei van schoonheid open.

 

En het wonder dat de dood straks brengt,

 

Is voor wie zich uurgetrouw aan 't leven schenkt.