Bezonnen verzen

[p. 61]

Zeereis

Boven de zoggeploegde zonbestreken

Onrust der zee

Drijft, schuim van hemelsch brandingbreken,
Op waaiereven hartslag in- en uitgeweken,

Het trouwe spel der meeuwen meê -

Zoo speelt, op levens ademtocht bewogen,

De erinnering

Aan uwe dage- en nachteglansdoortogen,
Geluk en smart tot schoonheid spieglende oogen

In onverkorte zegening

Boven de heimlijke onberekenbare gangen

Van 't doolziek hart

Dat, in de zeelen van uw overdaad gevangen,
Zich 't heimwee van zijn toomeloos verlangen

En zijn eerste armoê niet onthardt,

En uitgebroken in de lage winden

Van schaûw en schijn,

Of 't vóor den donker eenmaal nog mocht vinden
Een aardsch gelaat dat het naast u beminde

Om God hier dubbel rijk te zijn,

[p. 62]

 

Aan 't uiteind van zijn roekelooze jachten

 

Telkens ontblind,

 

Beschaamd en begenadigd in zijn trachten,

 

In de oogevenstren die beloften lachten,

 

Slechts uwer oogen weêrschijn vindt.