Bezonnen verzen

[p. 75]

Verre dageraad

Als in zijn bolster de rijpe tarwe,
Als vlinder binnen zijn poppevlos
Kan ik niet leven, mag ik niet sterven -
Ik houd geen wortel, ik kom niet los.

Afdorren voel ik de levensstrengen,
De krachtverlaten uit moeders hart,
Tot flauwste zwijmel zich uit gaat lengen
In droom die de enge windselen flardt:

Het schemerdagen van andre zonnen
Doorglinsterdauwt het verijld membraan;
Voorschijn van schoonheid nog nooit bezonnen
Slaat in mijn weifelende onmacht aan

Den blinden drang met zijn bitterzoete
Door wanhoop nog verzaligde spijt,
Het alle banden verwrichtend moeten
Van prilste kiemende manbaarheid...

O telkens weêr overnieuw verscheuren
In levens eeuwigen moederschoot
Van deze liefde die staâg herboren
Moet worden buiten en vóor haar dood...

[p. 76]

 

Uiteengereten waar elke deeling

 

Doorleden wordt als gewild verraad,

 

Geschonden zonder éen kans op heeling

 

Door Die al zaliger wonden slaat...

 

 

 

Hetzelfde licht dat in morgenwegen

 

Ontbloeit naar nimmer berekend goed,

 

Verteedert schoonst als in avondzegen

 

Het liefste dat ik begeven moet.