Carmina

[p. 135]

Undique

[p. 137]

Strofen naar Sappho

Flonkertroonge onsterfelijke Aphrodita,
Listenvlechtster, dochter van Zeus, u smeek ik:
Laat mijn hart, ontzagbre, door angst en pijnen

Niet overweldgen!

Naak ter hulpe, als ooit in 't verleên van ver gij
Mijnen roep vernaamt en verhooren wilde,
Uwen gouden wagen bespannend, vaders

Woning verliet en

Hierheen afkwaamt: schoone gezwinde musschen
Op hun wervelwiekende vleuglen voerden
Boven donkere aard van den hemel neêr u

Dwars door den aither.

[p. 138]

 

Onverwijld genaakten zij. Gij, o zaalge, -

 

Glimlach overlichtte uw onsterflijk aanschijn -

 

Vroegt mij de oorzaak waarom ik leed, waarom ik

 

Riep naar uw bijstand;

 

 

 

Wat mijn driftbedronkene hart het liefst wel

 

Zag geschiên: ‘Wie smacht gij dat Overreding

 

Leiden zal ter sponde uwer liefde? Wie, o

 

Sappho, versmaadt u?

 

 

 

Als zij thans u vlucht - binnenkort vervolgt zij.

 

Weigert ze uw geschenken - zij eindt met geven.

 

Mint zij niet - zij zal overhaast beminnen

 

Ondanks zich-zelve.’

 

 

 

... Kom ook nu ter hulpe, en uit zware zorgen

 

Maak mij los: volvoer wat mijn harte hunkert

 

Dat gij zult volvoeren, en wees nog eens mijn

 

Strijdbare helpster!