Gegeven keur

[p. 33]

Aan de schoonheid

Kom niet, Schoonheid, eer we u zijn bereid
In ons huis, in ons te ontvangen;
Kom niet vóor de wereld openleit
Breede bedding uwer heerlijkheid;
Kom niet eerder: ons verlangen
Is sterker dan de tijd!

Niet zoolang aan aardes blonde brood
Wij ons vloek en smaadheid eten;
Niet zoolang met maat van veler nood
De overvloed der enklen wordt gemeten;
Niet vóordat ons aller jeugd den dood
Om het blijde leven kan vergeten!

Als een zuivre zelfverlichte
Zegenzware wolkkolon
Doemt gij in de diepe vergezichten
Achter zeeën maan en zon:
Geen gedachte die met felste schichten
Ooit uw glans bereiken kon,
Maar geen hart dat zich naar simple blijdschap richtte
En uw milden dauw niet won!

Van al templen u gebouwd
Uit de marmeren gedachten
Van de schooner levende geslachten,
Is er geen die u besloten houdt;

[p. 34]

 

Als voor steen en goud

 

U de volkren offer brachten,

 

Vond en zong u 't eenzaam smachten

 

Van een kind in lentewoud!

 

 

 

Alwier oogen smartverklaard

 

Aan den einder hunner dagen

 

Uw bestendig weêrlicht zagen,

 

Vreugdes morgen over schemeraard,

 

Hebben vrij en onbezwaard

 

't Donker menschenhart gedragen: -

 

Al hun lijden is melodisch klagen

 

Dat gij niet voor allen waart.

 

 

 

Bidden niet en handenwringen

 

Lokt de goôn; -

 

Waar een hart het uit moet zingen,

 

Daalt het ongebeden loon,

 

Neigt de naaste van de hemelingen

 

Zich tot haar bestemde woon.

 

 

 

O wij weten wel wat lentedag

 

Al de stille sneeuw die gadert,

 

Van uw bergen dooien moet;

 

Dat zijn uur door de eeuwen nadert,

 

Dat geen hart ontbreken mag

 

Tot zijn gloed!

 

 

[p. 35]

 

Vochte koelte zoeft door 't bruine riet;

 

Sappen gisten in het dor geraamte -

 

Overval ons niet in onze schaamte:

 

Schoonheid, kom nog niet!