Gegeven keur

[p. 114]

De dood van den adelaar

La grâce accorde-moi d'assister à ma fin.

De koelte van den avond streelt mij wakker en gevangen:
Nog eenmaal trekt de oneindigheid mij aan haar breede borst.
En in mijn hoofd verijlt de lichte koorts in zoet verlangen:
Tot laatste drift genezen stort ik uit den steilen horst.

De luchten zuilen onderschragen mijn vergeefsche vlerken.
Eén korte wiekslag voert mij boven woud en piek, en met
Oogen die bettelings zich in het bad der ruimte sterken,
Meet ik van schemerstil revier het huiverkolkend wed.

In het doorzichtig wad van paarlemoeren zee gezonken,
Op 't weeke zand van de' einder rust de zon en staart mij aan
Als een gebroken oog uit kas van purperen spelonken.
En als een vreemde witte vogel zweeft de smalle maan.

Een donker heimwee zuigt mij naar de grazefulpen schaûwen
Der dalen onder me, als altoos mijn weêrzin heeft beroerd
Zoo vaak met scherpen schampzwaai ik in mij ne teedre klauwen
Een uitverkoren mensenkind naar den hemel heb ontvoerd.

Hellen, afglijden voel ik uit al vlakker enger kringen
Mijn krachtonttakeld lichaam stuurloos op den flauwen wind,
En tegelijk al leven in mijn borst zich samendringen
Tot de' éenen veegen schreeuw waarin de ziel zich zelve ontbindt.

O goden in wier heilgen dienst mijn ijver nooit verflauwde,
Gunt aan den stervensdronkene zijn éen gering solaas;
Vervult de bede van den knecht die stil op u vertrouwde,
Dat niets den grond der aarde raken mag dan mijn dood aas.