Lente-maan

[p. 47]

[Mijn hart belijdt wat niemand weet,]

Mijn hart belijdt wat niemand weet,
Dat in den dood ons niets ontsterft,
Dat ziel alleen niet overerft
Wat haar aan deze zijde ontgleed,

Zoo vaak haar eeuwenjonge droom
Die uit al schoonheid die zij mint,
Als hachelijken adem wint
Dit vluchtig sterfelijk aroom,

Eén oogenblik verweifeld waakt
Wijl haar slaapwandelende hand
Zich om de zilvren koorde ontspant
En in haar borst de hartslag staakt,

[p. 48]

 

En van een heimelijken schat,

 

Een onverworven zekerheid,

 

Zinkt in de bedding van den tijd

 

Een nimmermeer bezonnen wat.