Lente-maan

[p. 60]

[Die zich nooit van dezen weg bezinnen,]

Die zich nooit van dezen weg bezinnen,
Die niet moede werden te beminnen,
Weten niet dan liefdes aanbeginnen.

Aldoor schiet hun ongekrenkt verwachten
Versche veedren aan vernieuwde schachten;
Lentedagen volgen lentenachten.

Als die al het andre daaglijks borgen,
Plegen zij hun korte schoone zorgen
Aan den éenen zegenzeekren morgen.

Geen herdenken en geen herbeleven
Komt een droefenis van schaduw weven
Voor den dag waartoe zij zich begeven.

[p. 61]

 

Zij die van zich zelf niets achterlieten

 

In voorbije vreugden en verdrieten,

 

Treden tot al blinkender verschieten

 

 

 

Als dezelfde kindren die zij waren,

 

Toen de oneindigheid van dit ervaren

 

Als hun toevlucht zich kwam openbaren.

 

 

 

Voor niets anders bleef hun tijd of oogen,

 

Twee die aan elkander onbelogen,

 

Onder al bedroognen schoonst bedrogen,

 

 

 

Wachten wat het eind zij dezer spelen,

 

Eenig zeker dat zij 't zullen deelen.