Lente-maan

[p. 64]

[Alle heemlen vult de zoete roke]

Alle heemlen vult de zoete roke
Van een nooit in bloesem uitgebroken

Knoppenzwellende geheimenis:

Zon en regen van de lage luchten
Voelen wij haar wekken en bevruchten

Uit haar beidende bezwijmenis.

Door het licht-en-donkere verglijden
Dezer doelloos wisslende getijden

Streeft een nieuw en vast seizoen;

Achter branden van nabije zonnen
Is de groote dageraad begonnen

Van een andren, blinden noen.

[p. 65]

 

En de ziel in elk besterft tot luistren

 

Naar het heimlijk lenteluwe fluistren

 

Van een vreemde stem die lokt en vleit:

 

Die het liefste met elkander deelen,

 

Rijzen stil als bloemen op haar stelen

 

In gescheidene verzonkenheid.

 

 

 

Tot hun oogen straks weêr samenneigen

 

En de spiegel van hun eenzaam zwijgen

 

Voor het voorgevoel bezwijkt

 

Dat een nieuwe meester in 't beminnen

 

Ieders hart afzonderlijk komt winnen,

 

En in 't eind dezelfde blijkt.