Liederen van Isoude

[p. 11]

[Allen gaan zij droom-afwezig,]

Allen gaan zij droom-afwezig,
In hun andre wereld bezig,

Raaklings aan mijn lach voorbij:

Schimmen doemend en verdwijnend,
Schaduwloos en lucht-doorschijnend

Tusschen mijn geluk en mij.

Aan den ronden einder rijzen
Dag-verheerlijkt mijn gepeizen

In der heemlen spiegeling:

De verrukk'ngen mijner nachten,
De verwachte, de herdachte,

Ranken saam in kleurgen kring.

[p. 12]

 

Teedre vizioenen lichten

 

Voor de duizle vergezichten

 

Mijner grondlooze eenzaamheid:

 

In de koepelende dommen

 

Uit hun luister opgeglommen

 

Stilt de polsslag van den tijd...

 

 

 

Tot een woord, een wenk, een teeken

 

Komt den dubblen toover breken:

 

Droom en werklijkheid slaan om:

 

In éen bliksemflits verschroeiden

 

De prieelen die bebloeiden

 

Heel de wijde hemelkom -

 

 

 

En meteen in bont bedringen

 

Staan de menschen, staan de dingen

 

Wreed-aandachtig vlak nabij:

 

Beedlaars wien ik niets kon geven,

 

Die geduldig wachten bleven

 

Op onmooglijk medelij.