Liederen van Isoude

[p. 67]

[Zoo vaak uit vol verblijden]

Zoo vaak uit vol verblijden

Heeft de onrust van mijn hart gesmacht,

Als lichte dag naar koelen nacht,

Om u te mogen lijden!

Geluk bleef in de dalen stom -

Daar leek mij leed een berg te rijzen,

Waar hart zich eindlijk zou bewijzen

Uw eeuwig eigendom.

Nu zijn mijn dagen lijden,

Eén lange nacht in eenzaam dal,

En vreemd geluk huist berg-op overal...

Ik kan het niet benijden.

[p. 68]

 

Hoe wordt de bitterheid van leed

 

Zoo zoet voor hart en zinnen...

 

Alleen dat hart kan minnen,

 

Dat lijden weet.

 

 

 

Die blijft slechts liefde smaken,

 

Die alle spijs met liefde kruidt.

 

Of leed of vreugd hem de oogen sluit,

 

Kan hem niet raken...

 

 

 

Zoo vaak uit vol verblijden

 

Heeft de onrust van mijn hart gehaakt

 

Naar wat zijn liefde oneindig maakt:

 

Om u te mogen lijden!